De vierde dag

Vanochtend moesten we om half tien beneden zijn. Ties was vier minuten voordat we er moesten zijn nog bezig met het eerste blog afmaken. Hij zei: “Ik ben wel op tijd!”. Helaas bleek dat niet zo te zijn: de kamersleutel was kwijt. Na een half uur zoeken kwam hij terecht: we zullen maar niet zeggen waar (…… tussen de handdoek van Ties).

Vervolgens troffen we Ruud beneden aan met een, op het eerste oog, boos uitziende Roemeense vrouw, de receptioniste van het hotel/hostel. Die probeerde duidelijk te maken dat we voor de eerste vier dagen de kamers moesten betalen. Omdat er een max op de pinautomaat zit vroeg ze iets onmogelijks. Er kon ook niet gepind worden bij het hotel zelf. Wat nu? Ruud was al vanaf zondag steeds aan het pinnen om het grote aantal lei bij elkaar te krijgen. Uiteindelijk is ze met Ruud tot een akkoord gekomen.

Daarna liepen we onze vaste route naar de bakker, die lekkere zelfgebakken vleesbootjes/broodjes verkoopt. Vervolgens zijn we met de Maxitaxi naar Casa Sami gegaan. Daar werden we verrast met een uitgebreide lunch, gemaakt door Radu, de vrijwillige kok.

Om half twee verzamelden de kinderen zich vóór Casa Sami. Met de kinderen en onder begeleiding van doamna Carmen (de psychologe) en Dragos zijn we langs een erg drukke weg naar het park gelopen. Daar werd meteen gespeeld: voetbal, schommelen, glijbaan. Vervolgens was het een feestje voor de kinderen: ze werden getrakteerd op frisdrank, popcorn en pufuleti. Ze smulden en vroegen vervolgens om meer.

Het bijzondere was dat het zo vlug klikte met de kinderen. De kinderen die we op dag drie hebben leren kennen, vlogen ons om de hals en zochten meteen contact. De rest van de kinderen volgde snel. Ze vroegen om onze namen en kletsten uitbundig. Ook viel het ons op dat sommigen ruw met elkaar om gingen: als ze het niet met elkaar eens waren dan sloegen ze elkaar.

Om half vier gingen we te voet, druk babbelend, terug langs de drukke weg. De meisjes waren aan het koppelen: Antonio met Aladdin (Nadine), Daan met SuYan of Fleur, ze hadden duidelijk plezier in de eigen onderlinge grapjes. De kinderen vroegen of we op woensdag pizza gaan eten. Het is duidelijk dat ze zich erop verheugen. Nadat we bij Casa Sami aangekomen waren, namen we afscheid van de kinderen en van Carmen. Carmen moest haar man wegbrengen. Die gaat voor twee maanden werken op de boot naar Italië.

Ties voelt zich overigens een beetje geplaagd, omdat we steeds maar grapjes maken over zijn “lage” leeftijd: hij is de enige die nog 15 jaar is.

In Casa Sami kregen we van Radu en Dragos water. Onze ervaringen werden uitgewisseld. Daarna hebben we uitgerust onder het genot van een mysterie, black story van Ruud.

Toen weer de Maxitaxi in: ongelooflijk, zo vol als die gepropt wordt. Er is een raadsel over: “Hoeveel mensen kunnen er nog in de Maxitaxi als deze vol is?” Het antwoord luidt: “Altijd nog eentje, er is altijd plek voor een volgende persoon”.

In deze taxi zat een vrouw die ooit vrijwilligster geweest is in Casa Sami. Ze deelde enthousiast enkele korte ervaringen. Op dit moment is ze nog steeds vrijwilligster, nu voor een kerkelijke organisatie vanuit Amsterdam aangestuurd. Ze vertelde enthousiast dat ze verpleegster wil worden en haar tweede studiejaar afsluit. Deze vrouw was blij dat wij op kamp gaan met de kinderen, dat we iets doen met de kinderen, ze gaf het gevoel dat het uiteindelijk allemaal goed komt.

~ Gerrie

Dag 1, 2 en 3

Eindelijk is het tijd voor ons eerste blog.

Afgelopen vrijdag verzamelden we om 9.15 op school. Iedereen was op tijd, behalve Fleur. Logisch. Na het eerste afscheid met de ouders bij school vertrokken we naar Schiphol. Eenmaal daar kwam ook het afscheid van de ouders die ons wegbrachten. Toen waren we eindelijk alleen met onze groep. En daarbij kwam dan ook meteen het gevoel van “we gaan nu dus echt”! Na alle controles (waarvan opvallend veel bij Anton) gingen we na nog even wachten het vliegtuig in. We zaten niet met z’n allen bij elkaar, maar verspreid. Na een fijne vlucht met gevarieerd vliegtuigvoer kwamen we aan in Boekarest.

Op het vliegveld van Boekarest moesten we natuurlijk allemaal naar het toilet. Pfff, wat stonk het daar. Totaal anders dan op Schiphol. In de aankomsthal stonden Marin en Nico op ons te wachten. Zij brachten ons naar de garage waar zij een busje en een auto klaar hadden staan om ons naar Constanta te brengen. Na het inladen van de bagage gingen we eerst nog even naar de supermarkt, waar we wat eten en drinken regelden voor het avondeten. Onderweg hebben we veel gepraat en gezongen, waarop Marin gespeeld fel reageerde “keep je mond”! We hebben bij een tankstation gepicknickt.

Toen we in Constanta aankwamen bij ons hotel kregen we een verrassing: er was nog een groep Nederlanders die ook straatkinderen kwamen helpen (de kerkgangers). Ruud had dit nog nooit eerder meegemaakt, wel een goed teken! Vervolgens hebben we onze spullen in de kamers gezet en zijn we nog even naar het strand geweest. Later kwamen we erachter dat 100 meter verderop Dua Lipa, Afrojack en Tiësto live stonden te performen. Allemaal gemist. Daarna zijn we gaan slapen.

De volgende dag stonden we om 9 uur beneden bij het hotel. We gingen naar de bakker waar we brood kochten, en voor een paar een of ander gekruid gehaktbroodje. Onder een motto van vorig jaar, “vlees stelt nooit teleur”.

Vervolgens hebben we gewacht op onze eerste MaxiTaxirit. Een MaxiTaxi is een soort bus, maar dan nog erger. Wel interessant, de MaxiTaxi heeft een vaste route en stopt overal waar mensen uit of in willen stappen. Er zijn dus geen bushaltes. Met de MaxiTaxi zijn we naar Mamaia geweest, en daarvandaan hebben we een lange wandeling gemaakt. Daarna hebben we nog gezwommen in de zee.

’s Avonds zijn we gaan eten bij het Grill House. Dat was handig, want ze hadden daar veel op de kaart, en iedereen kon dus eten wat hij/zij wilde.

Rud, Rud! Er kwam een meisje op het terras. Alina, een meisje van 18 jaar stond met een boeket rozen in haar hand. Ruud was verbaasd, Alina was volgens hem nog in Spanje bij haar grootouders. Alina verkoopt rozen voor haar alcoholverslaafde stiefvader. De hele avond deed ze dat al, en ze moest ook nog even door. Na een heel kort praatje ging ze alweer. Dat was wel even de eerste confrontatie: wij zaten daar met ons gefrituurd ijs.

Vanochtend (zaterdag) stonden we weer beneden om 9 uur. Na precies hetzelfde ontbijt vertrokken we met de MaxiTaxi naar Casa Sami. Er hing een spandoek met “Welcome in Romania”. Vervolgens gingen we met de staf bespreken wat we de komende dagen gaan doen. Na een gesprek over van alles en nog wat werd er besloten dat we vandaag al naar de plaatsen waar de kinderen wonen zouden gaan.

Eerst gingen we nog even langs de supermarkt waar we wat eten/snoep kochten voor de kinderen waar we langs gingen. Eerst gingen we naar Roxy, zij woont samen met haar zus Florentina en haar moeder in een flat. Wij kwamen daar met 11 personen en alleen Roxy was thuis. Ze was een beetje verlegen. De kamer waarin zij wonen is erg klein. Zij slapen met z’n drieën op een bank. Dit was confronterend voor mijzelf omdat ik thuis in een tweepersoonsbed slaap, en mijn slaapkamer is de dubbele grootte van hun huis waar zij met 3 personen wonen.

Vervolgens staken we een treinspoor over, een spoor waar kinderen elke dag over gaan om naar school te gaan. We liepen langs buizen die mensen in de winter warm houden. De tweede woning (krot) bevond zich naast een ravijn. In dat ravijn werd dan ook zonder pardon het afval ingegooid. Een gezin met 6 kinderen woonde hier en was trots op wat ze hebben. We hebben de woning ook van binnen bekeken. Het voelde toch wel een beetje als aapjes kijken, maar dat komt waarschijnlijk omdat we de kinderen nog niet kenden en er nog geen band mee hebben opgebouwd. Aangezien Casa Sami dicht is vroegen ze ons of we nog wat eten konden regelen, dus dat hebben we natuurlijk ook nog gedaan.

Onderweg naar het derde huis kwamen we Funda tegen, we hadden al wel eens van haar gehoord (lage stem/LexIloveyou). Vervolgens gingen we naar het derde gezin. We kwamen daar binnen. “Roeeeeed”, een meisje rende het huis uit en gaf Ruud een dikke knuffel. We gingen naar binnen. Zij leerde onze namen, en wij leerden die van hen. Ze lieten foto’s zien van kampen van vorige jaren. Ze kenden nog veel Roemeniëgangers bij naam. Na veel klapspelletjes gingen we naar buiten waar we gespeeld hebben. Voetbal, tikkertje, overgooien, kuikens vangen of simpelweg achter elkaar aan rennen. Na ongeveer anderhalf uur vertrokken we weer.

Daarna zijn we met de MaxiTaxi naar Mamaia gegaan om te gaan eten bij een Grieks restaurant. We hebben daar heerlijk gegeten, samen met Dragos, een medewerker van het inloophuis. Ook hebben we daar onze eerste challenge uitgevoerd. Thei, Daan, Ties, Suyan en Nadine hebben een citroen met pepperoncino erop gegeten (ja daar zijn filmpjes van). Daarna heb ik eindelijk een goede hoed gevonden, en Thei ook. Daarna zijn we weer met de MaxiTaxi naar het hotel gereden. We hebben nagepraat over de dag, en daarna ben ik dit verhaal gaan schrijven. Terwijl ik aan het schrijven ben is de rest aan het schreeuwen bij een aantal spelletjes.

~ Ties

De laatste dagen

Op donderdag staat een bezoekje aan het gezinsvervangend tehuis in Corbu op het programma. Het tijdstip van vertrek is niet helemaal duidelijk. Er hangt een gespannen sfeertje in Casa Sami. De inspectie komt vandaag voor het eerst op bezoek. Een hele week zullen drie inspecteurs alles onder de loep nemen. Hoe laat ze komen weet niemand. Het personeel ziet er voor de gelegenheid piekfijn uit; aan hen zal het niet liggen! We spelen en praten wat met de ouderen, als drie dames binnen komen wandelen. Het is zover!

Dan blijkt dat ze vandaag alleen vluchtig willen rondkijken, om de indeling van het gebouw te kunnen beoordelen. De eerste indruk is goed: ze zijn blij dat er gerenoveerd is sinds de laatste inspectie in 2011.

We eten Mioara's beroemde pilav met kippenpoten. Daarop liggen heerlijke geconfijte worteltjes. Ik complimenteer haar, blij dat ik weer met mijn Roemeens kan patsen, met deze geweldige worteltjes. Ze loopt terug naar de keuken en ik hoor haar tegen de rest van het personeel zeggen: 'Hij vindt alleen de wortels lekker...' Ik vlieg naar de keuken om dat recht te zetten.

Om half drie rijden we naar Corbu. We maken kennis met pleegmoeder Tatiana en ontmoeten opnieuw Andre, Flori, Narcisa, Stefi, Larisa en Iuliana. Al deze kinderen kennen we al van het kamp. We krijgen een rondleiding door het huis en de tuin. We spelen met de kinderen, de hond, de poesjes en de kippen. Lex laat even zien wie de stoerste is en stopt een hele Spaanse peper in zijn mond. Spijt volgt snel. Intussen delen wij de meegenomen limonade en ijsjes uit.

We keren terug naar het hotel, en gaan eten in Mamaia, in een foute tent met nog foutere livemuziek. Het ontaardt in een dansfestijn. De feestelijke stemming staat in schril contrast met de dag die eraan staat te komen...

Vrijdagochtend. Het afscheid staat voor de deur. Maar eerst is er een verrassing! We zijn uitgenodigd voor het ontbijt bij Ellen en Marin. Ze hebben perfect voor ons gezorgd. Marin heeft zelfs schaap gestoofd. Natuurlijk wordt ons ook weer een glaasje palinka aangeboden, maar dat slaan we wijs en vriendelijk doch beleefd af.

Het gezelschap verplaatst zich naar Casa Sami, waar we met de ouderen een sjoelkampioenschap opzetten. 'Sjulah' noemen ze het daar. Als laatste is Stefan, de coördinator aan de beurt. Hij gaat helemaal op in het spel en scoort heel goed. In een jubelstemming staat hij achter de sjoelbak. Dragos roept dat de inspectie buiten staat. In een flits slaat Stefan om van jubelend naar serieus en hij beent naar de dames, die vandaag een grondiger onderzoek doen.

Het personeel gaat in gesprek met de inspectie, terwijl wij de tent runnen. De inspectie doet allerlei rare verzoeken. Voor ons is het moeilijk in te schatten of die te maken hebben met echte rare regels of met corruptie. In ieder geval weet ik van Stefan, op het moment dat ik dit schrijf, dat de inspectie op wat kleinigheden na tevreden is.

We eten frietjes. Af en toe wandelt Ionuts de eetkamer binnen. Daar hangt een prachtige foto van zijn broer, de jongen die afgelopen week is overleden. Steeds kijkt hij naar de foto, waarna hij in stilte weer vertrekt.

's Middags spelen we nog even met de kleintjes, tot het moment van afscheid daar is. Knuffels. Tranen. Heel veel knuffels. Heel veel tranen. Na veel getreuzel verlaten de kinderen Casa Sami, waarna we gaan evalueren. Ik ben erg blij te horen dat Laura, de sociaal assistent, aangeeft dat het team van dit jaar opvallend goed samenwerkte met de Roemeense staf en ze was erg blij met de manier waarop wij beneden alles draaiende hebben gehouden, terwijl zij boven met de inspectie bezig waren. Daarna is er de jaarlijkse uitwisseling van cadeaus. Natuurlijk krijgen we nieuwe klokken voor in de school, maar daarnaast krijgen we een prachtig kunstwerk, gemaakt door de kinderen en het personeel van Casa Sami, dat acht jaar samenwerking tussen Were Di en SOS Straatkinderen verbeeldt. Het is prachtig en ik ben er erg gelukkig mee. Het zal een prachtige plek in de school krijgen.

We eten nog een laatste keer bij het Grill House, waar we inmiddels vaste klanten zijn, waarna onze reis toch echt ten einde komt. Stefan en Carmen brengen ons naar Boekarest op zaterdagmorgen en na een rustige vlucht landen we 'smiddags veilig op Schiphol.

Bezoek aan arme gezinnen

Door de drukte is de blog wat op de achtergrond gekomen. Daarom nu nog even een verhaaltje over ons bezoek aan de huizen van de kinderen.

Woensdag hebben we de 'huizen' van de kinderen bezocht met wie we inmiddels goed bevriend waren. Goed voorbereid op de omstandigheden die zouden gaan aantreffen, gingen we op pad. De wandeltocht van Casa Sami naar de huisjes ging over het spoor, onder de verwarmingsbuizen en langs een ravijn af. Een ware survivaltocht van rijk naar arm welke de kinderen elke dag moeten afleggen.

We reageerden heel verschillen op wat we zagen. De een genoot van de kinderen, de ander huilde om afscheid of om de confrontatie met de omstandigheden. Bij de een kwam de traan al naar twee huizen, bij de ander helemaal niet. Mijn tranen waren er op tijd bij, na het tweede gezin rolden ze al over mijn wangen. Niet door de confrontatie maar door de bewustwording. Het klinkt heel cliché maar wij Nederlanders met een huis en een thuis mogen ontzettend in onze handen klappen en moeten zich eigenlijk een beetje schamen over hoe ontevreden we soms zijn. Ook ik kan een typische Nederlander zijn die over alles wel wat te zeiken heeft, maar ik hoop ontzettend dat ik voortaan in zal zien dat ik enorm veel geluk heb.

Opvallend was hoe trots de kinderen waren met wat ze wel hadden; een foto van oud- Roemeniëgangers, druivenplanten of stickers op de koelkast. Het stelt allemaal niets voor maar voor hen is het ultiem geluk waar ze de komende dagen op kunnen teren.

Cheile Dobrogei

Om negen uur in de ochtend werden we door Stefan met het busje van Casa Sami opgehaald om vervolgens naar Kaufland te rijden waar we inkopen gingen doen voor de op deze dag geplande BBQ met de oudere straatjongeren. Met twee winkelwagens vol met brood, tomaten, komkommers, branza, frisdranken, enz. reden we de supergrote supermarkt uit, superveel, supergoedkoop.

In Casa Sami maakten we voor het eerst echt kennis met innemende, door trauma’s getekende, maar stoere jonge mannen en een vermoeid ogende, maar goedlachse jonge vrouw. Samen met hen en de staf van het opvanghuis togen wij vervolgens in een kleine touringcar naar Cheile Dobrogei, zo’n vijftig kilometer van Constanta vandaan. Een rit door een monotoon landschap van eindeloze zanderige vlakten soms afgewisseld met velden van graan of zonnebloemen. Hier en daar zomaar een golfplatenbouwsel. We reden door dorpjes.

Uiteenlopende bouwactiviteiten lieten zien dat het land een verleden achter zich wilde laten. Een verschrikkelijk verleden. Bij het oversteken van het Zwarte Zeekanaal kwam de herinnering aan de dwangarbeiders, vermeende tegenstanders van het regime van Ceausescu, die hier in de jaren zeventig met honderdduizenden zijn omgekomen bij de aanleg ervan.

Toen opeens daalden we letterlijk af in de ondergrond van dit zacht glooiende gebied. Links en recht rezen rotsen omhoog. Na een rit over een slingerende weg tussen kort groen loof belandden we op een grasvlakte met daarop grazende koeien. Geërodeerde en verweerde rotswanden, met daaronder olijfbomen, bakenden het geheel af. Onze eindbestemming was bereikt.

Superverrast stapten we uit de bus. In verwondering liepen we een olijfboomgaard in. In de schaduw van de korte bomen stonden en lagen zwart-witgevlekte koeien, juist op de plek waar door de staf van Casa Sami bedacht was dat daar gebarbecued zou gaan worden. Op ons verzoek loodste een herder de runderen uit de gaard. Koeigeloei deurklinkt berg en dal. Tussen de achtergebleven koeienflatsen werd vervolgens het kampje van de dag opgeslagen en in no time stond de bbq met het vlees erop heftig te roken.

Ondertussen werd er een balletje getrapt, backgammon gespeeld en hand – en spandiensten verleend om de bbq tot een succes te maken. Gadegeslagen door een ‘straathond’ en heel veel kleine bijna onopvallende grondeekhoorns zat het gemêleerde gezelschap zich uiteindelijk tegoed te doen aan mici, worstjes, kipfilet, brood en komkommer-tomatensalade.

Zo in dit door oprijzend gesteente omsloten paradijs ontstond een unieke binding tussen mensen uit twee werelden. En zo zou het moeten zijn! Elkaar ontmoeten, eten, elkaar begrijpen en elkaar hoop geven op een betere wereld. Een wereld waarin je er in eenvoud voor elkaar kunt zijn. Verhalen werden verteld, er werd gelachen en ook stiekem gehuild.

De lucht betrok, een regenbui dreigde. Het intense samenzijn werd voortijdig afgebroken. Andermaal konden jonge mensen met verschillende perspectieven op de toekomst, ervaren wat de eenvoudige basis kan zijn voor een geweldloze en daarom betere wereld.

Terug in het warme Constanta besloten we om voor het eten maar eens even ‘uit te waaien’ op het strandje nabij ons hostel. Langs de kustlijn op handdoekjes met een drankje en een muziekje genoten we van de broodnodige ontspanning. Lol, muziek, strand, zee en een laatste straaltje zon.

De oude leraar was weer even zeventien en mijmerde over toen. Hij wist nu dat wat hij wist allemaal zo waar was tot de dag van vandaag. Zijn motto klinkt: in onbevangenheid kunnen lachen met elkaar en betekenisvol kunnen zijn voor elkaar.

’s Avonds gegeten bij de grillhouse waar Ruud zijn oogappel Alina ( het rozenmeisje) onverwacht ontmoette. Ruud en rozenmeisje zijn voor even één.

Een bijzondere, onvergetelijke dag!

Herman

Superdeurklink

De laatste bladzijde van het kamp

Door gebrek aan tijd en het uitstelgedrag van Loys, voegen we het verhaaltje van zaterdag en zondag samen. Vandaar vandaag Loly en Braiân aan het woord.
Net als iedere dag begonnen we weer met een heerlijk ontbijt van onze vriend Viorel. Na dit heerlijke ontbijt en een bakje koffie hebben we een kringgesprek gehouden. In dit kringgesprek vertelden de straatkinderen hun achtergrond, dromen en andere dingen over zichzelf. Het verschil in kennis en denkvermogen kwam hier erg naar voren. Zo wilde er een paar politieman of brandweerman worden, terwijl sommige al dachten aan archeoloog. Dokter en zangeres waren ook erg in trek, terwijl het naar ons idee het verstandigste meisje, toegaf haar toekomst nog niet te weten. Na het kringgesprek kwam de gitaar uit de koffer en werden er nog wat liedjes gezongen. Vervolgens ging de groep druk aan de slag met het vullen van 500 waterballonnen. 1 uur vullen en 5 minuten spelen gaf ons 2 uur opruimen. Toch blijft een watergevecht altijd leuk. Behalve als Bryan de deurklink van ons huisje eraf moet halen, omdat anders de kinderen hun watergevecht zouden voorzetten in onze kamers.
Toen klonken de woorden "hai la mas?" weer en kregen we een kop soep en een aardappelschotel.
Hierna was het tijd voor iedereen om zijn talent te showen. Hoepels vlogen door de lucht, kazoo's waren in het hele dorp te horen en de sensatie spatte er van af. Ook werd er gezongen in het Engels, Roemeens, Nederlands en zelfs Japans. Als afsluiter hadden Lex en Bryan bedacht om met heel de groep iets te doen. Zo werd er op verschillende nummers gedanst zoals de Macarena en de Vogeltjesdans. Toen kwam het avondeten. Daarna was het tijd voor het traditionele kampvuur. Alle kinderen zongen om het vuur gezamenlijk liedjes, begeleid door Stefan op de gitaar. Zowel de kinderen als wij hebben deze avond niet als emotioneel ervaren. Onder genot van een biertje hebben we nog wat gelachen en de dag afgesloten.
De dag erop was het tijd om weer naar huis te gaan. Na een bustrip van 7 uur was het tijd om echt afscheid te nemen van David, Gabi, Alexandra, Bianca en de familie Corbu. Tranen verschenen in ieders ogen, zelfs dit moment werd door domn Herman vastgelegd.
Zoals de straatkinderen weer naar hun normale straatleven gaan, gingen wij naar Mamaia. Een heerlijke maaltijd in deze toeristische badplaats. Aan tafel kwamen meerdere malen kindjes voorbij die rozen wilden verkopen. Dit kwam, na vrienden te zijn geworden met onze straatkids, heel anders over dan voor het kamp. Na het ontvluchten van wat clowns op de terugweg ging het ook nog bijna fout met de taxi. Heelhuids samen aangekomen werd ons eindelijk verteld hoe deze groep tot stand is gekomen. Na een lang gesprek over ieder zijn rol in de groep was het tijd voor een lange nachtrust want de volgende dag konden we uitslapen.

Verrassingen

Goedenavond, daar zijn we weer, Kadafny en Bennie hier. Wij schrijven dit na een drukke dag met veel opwinding, enthousiasme en verrassingen. Vandaag was namelijk de dag van de verrassingsexcursie; naar de dierentuin! 's Ochtends werd er natuurlijk eerst ontbeten, en na deze verrukkelijke maaltijd hadden we zo'n vijf minuten om alle spullen te pakken en in de bus te klimmen. Dit ging natuurlijk mis, omdat Loys in haar enthousiasme de deurklink van de deur af trok. Maargoed, iedereen zat op tijd in de bus. Na een uurtje zweten in deze benauwde ruimte vol verwachtingsvolle, en dus drukke kinderen kwamen we aan op onze bestemming. We moesten even in de brandende zon blijven wachten voor de poort van de dierentuin, wat de ongeduldige kinderen gelegenheid gaf om zich te vermaken met de befaamde en vermoeiende klapspelletjes. Naast pepsi-cola, "plaisi" en één of andere test of je wel écht vrienden bent, hebben we nu ook een nieuw liedje geleerd. Dit heeft nog geen naam gekregen, maar ondertussen is iedereen op het kamp erin bedreven. Dit is in zodanige mate, dat de Hollandse meiden, Loys, Janneke, Naomi, Sanne, Daphne en ik, het tot onze act voor morgen op de bonte avond hebben gebombardeerd. Hiervoor hebben we al met flink veel plezier geoefend, en wat gaat het een spektakel worden! Even terug naar de dierentuin: we gingen naar binnen en je zag eigenlijk al meteen dat hier zulke dingen toch anders geregeld zijn dan in Nederland. De dieren zaten naar onze mening in veel te kleine hokken te verrotten en voerden geen moer uit. De kinderen vonden het echter fantastisch, ze hadden de tijd van hun leven. Dit was waarschijnlijk ook, omdat ze deze dieren nog nooit met eigen ogen gezien hadden en dit in de komende tijd ook zeker niet vaker gaan doen, en van alles moest foto's gemaakt worden. Na het reptielenhuis was er even een huilpartijtje van Elena en Gabriela, omdat het voor ons moeilijk is om je aandacht te verdelen, en de kindjes erg claimerig, aanhankelijk en jaloers zijn (wat niet onlogisch is, aangezien wij ook ontzettend leuk zijn) en het hun even te veel werd. Dit werd gelukkig ook weer snel opgelost, en toen we ook de beren en herten hadden bezichtigd, keerde de groep weer terug naar de bus. Een half uurtje later kwamen we aan in het bruisende Brasov city, waar we door de straten hebben gestruind, totdat we aankwamen op het grote plein, waar iedereen genoot van een verrukkelijke înghe?at? (het belangrijkste woord dat wij van Mihaela hebben geleerd; ijsje) en het vangen van duiven (wat ik doodeng vond) het leukste tijdverdrijf bleek. Onze groep kreeg nog 15 minuten de tijd om even te shoppen in het centrum, welke wij wijselijk gebruikten om nóg een ijsje te eten. We keerden terug naar de kinderen en de Roemeense crew en samen gingen wij weer naar de bus en sjeesden terug naar huis, uitgeput. Weer op het kamp aangekomen konden we meteen aanschuiven aan tafel voor de lunch, om 4 uur. We kregen sarmale met mamaliga voorgeschoteld, en in tegenstelling tot die in het winkelcentrum in Mamaia, was het heerlijk! Hierna gingen de kinderen hun schoonheidsslaapje doen, terwijl wij ons waagden aan de spellen Boonanza en Guillotine (met allebei natuurlijk finaal verloren). Toen de kinderen weer wakker waren, werden er buiten op het grasveld actieve spellen gespeeld, onder leiding van Ruud en Stefan. Als eerste het spannende 'levend boter-kaas-en-eierenspel, waarbij kinderen werden toegejuicht en uitgejoeld vanwege hun (gebrek aan) logisch inzicht (onder druk). Daarnaast speelden we het meeslepende en uiterst populaire 'groepjesmakenspel', hierbij werden de kinderen van hot naar her gesleurd, vriendschappen verbroken en bondgenootschappen gesmeden. Dit alles ging gepaard met een enorme hoeveelheid enthousiasme en plezier, wat ons dan ook weer veel plezier deed.
Even later was het alweer tijd voor het avondeten, wat een kipschnitzel betrof met aardappelen en een salade van castravete en tomaat. Deze maaltijd werd afgesloten met 3 heerlijke soorten gebak en viel in zijn geheel flink in de smaak bij iedereen. Hierna hebben de kinderen nog even gespeeld en zijn daarna weer rustig naar bed gegaan. Hiervoor zijn ze door de Roemeense crew allemaal gecheckt op luizen, de schade bleef beperkt, slechts 4 slachtoffers in totaal. Wij hebben ook even grondig onderzoek gedaan, maar binnen onze groep is er niemand besmet. Gelukkig maar, want de meiden liggen met zessen op een kamer. Wij hebben onze avond afgesloten met gezellige gesprekken en een paar spelletjes Black Stories (hier ben ik dan weer wel goed in). Morgen is alweer de laatste dag op kamp, met als knallende afsluiter een bonte avond en een kampvuur. We hebben er weer zin in, welterusten. Overigens moet de fantastische quote van gisteren even worden vermeld, aangezien wij ons hier (en om Ruuds ontzettend aanstekelijke en hilarisch hoge lachje) dood om hebben gelachen: "grot op" - The Herminator

Oké nu doei.