Donderdag: excursies

Half negen worden we opnieuw aan tafel verwacht, deze keer voor het ontbijt. Schalen vol vlees, kaas, eieren en tomaten staan voor ons klaar, net als kannen thee en warme melk. Zo'n uitgebreid ontbijt is nodig, omdat we vandaag een serie excursies op het programma hebben staan.

Als we zijn uitgegeten, vertrekken we naar Bran, naar het kasteel van Dracula. Twee jaar geleden waren we hier ook, maar we hebben veel nieuwe kinderen bij ons ten opzichte van toen, en ook de oudgedienden vinden het heerlijk om door de donkere en nauwe gangen van dit kasteel te lopen. Er is weinig terug te vinden dat daadwerkelijk doet denken aan Dracula, maar we kunnen een paar mooie groepsfoto's maken en genieten van het uitzicht. Zeer opmerkelijk is de man die op de benedenverdieping, naast de wensput, met zo'n vreselijke selfiestick een foto van zichzelf maakt, terwijl hij de deurklink van een schuurtje vasthoudt.

De tweede stop van vandaag is voor ons allemaal nieuw: een wandeling door een donkere grot. in Rasnov. Een vreselijke klim brengt ons hoger op een berg, alwaar we de grot binnen kunnen gaan. Terwijl de stem van de gids in Roemeens en een soort Engels door de grot heen galmt, doen wij erg ons best om niet te vallen over de zeer ongelijke vloeren vol op- en afstapjes. De gids vertelt dat er iedere zaterdag een philharmonisch orkest speelt in de grot. Helaas kunnen we dat niet meemaken.

De laatste bezienswaardigheid van vandaag is het oude Romeinse fort in Rasnov, wederom een oude bekende voor de meesten van ons. In treintjes worden we naar boven gebracht. In het treintje neemt Sanne de tijd om mij een van de nieuwe klapspelletjes aan te leren, maar een talent blijk ik niet. Op een moment dat mijn hand boven zou moeten zijn, om Sannes hand op te vangen, is die daar niet, waardoor Sanne Bianca tegen de vlakte hoekt. Gelukkig kan zij er ook om lachen.

Boven hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving en vinden er weer uitgebreide fotosessies plaats. We maken nog een wandeling door het dorpje, waarna we teruggaan naar het kampterrein. Een bus vol uitgehongerde kinderen stort zich op de lunch: mamaliga!

We spelen in de rustpauze wat spelletjes tot de kinderen weer wakker worden van hun middagdutje. Terwijl een groepje staat te voetballen, breekt elders de paniek uit. Twee kindjes blijken luizen te hebben, waardoor meteen iedereen gecontroleerd wordt. De schade valt mee. Het blijft bij die twee kinderen. Mooi is wel, dat Vivi, de kinderjuf, die de Nederlanders op luizen controleerde, toen ze wilde vertrekken de deurklink uit onze deur trok. Buiten knalt Carmen met een welgemikte worp van grote afstand vanaf haar balkon Lex omver met een voetbal. Ze is de held van de dag.

Het avondeten is origineel: weer mamaliga! Deze keer met worstjes en zure room. Het diner wordt feestelijk afgesloten met gogosi: Roemeense oliebollen! Ze zijn erg lekker en de kinderen genieten zichtbaar. En hoorbaar.

Na wat korte spelletjes is het alweer bedtijd! Morgen staat er immers een nieuwe excursie op het programma. Dan gaan we naar de dierentuin in Brasov!

Ruud

Woensdag: op kamp

Na een overnachting in een huisje dat ons allemaal deed denken aan wintersport, kon de eerste hele dag op kamp beginnen. Op het programma stonden een wandeling naar de waterval en vooral heel veel met de kinderen spelen.

Rond een uur of negen was het ontbijt, waarna het feest kon beginnen. Aangezien het weer niet helemaal meezat, werden de knutselspullen tevoorschijn gehaald. Nagellak, armbandjes, tekenen, voetballen, rare dingen vouwen, haren vlechten en klapspelletjes waren allemaal van de partij. De sfeer zat er zeker goed in en iedereen deed mee.
Het is dan gek om te bedenken dat deze kinderen geen normaal leven hebben, maar op de straat leven. Dat is totaal niet te merken.

Soep en brood en een Hollands maaltje met aardappelpuree waren er als lunch. Als challenge van de dag deden Loys, Benthe en ik waterpong. Beerpong, maar dan met water. Terwijl Loys voorstond, vond ze het een leuk idee om de verliezer een hete peper te laten eten. Drie keer raden wie er verloren... Benthe en ik hadden bijna vlammen in onze mond.
Na deze spectaculaire lunch hadden de kinderen een siësta. Wij hielden ons ondertussen bezig spelletjes en uitrusten.

Toen we daarmee klaar waren, was de lucht opengetrokken en gingen we twee aan twee op pad. De tocht was voor sommigen korter dan verwacht. Tijdens het wandelen is het vooral heel veel lachen met de kinderen, maar ook met de Roemeense staf. Wat echt opviel, was dat de kinderen heel oplettend waren in het verkeer. Bij iedere auto: MACHINA!
Na een leuke tocht en eindelijk aangekomen bij de waterval, was het tijd voor heeeeel veel foto's. Groepsfoto's, persoonlijke foto's, maar ook foto's die door de kinderen zijn gemaakt. De tijd daar was kort maar krachtig: we hebben optimaal genoten van het Roemeense landschap. (Speciaal voor Desirée) Wat onder andere ook opviel, was het aantal dieren dat los rondliep: koeien, paarden, ezels, honden... Een van de straathonden is ons zelfs helemaal teruggevolgd naar het kamp.

Eenmaal terug op het kamp, hielden wij de kinderen bezig (of andersom), totdat we eindelijk de verlangde woorden hai la mâsa hoorden en naar de deurklink sprintten.
Ons diner bestond uit een simpele maaltijd van groente, vlees en aardappelen, maar de grote klapper was toch wel de warme appeltaart.

Na wat intensieve oefeningen voor de bonte avond zijn we weer met de kinderen gaan spelen, wat iets langer duurde dan verwacht..

We kijken uit naar morgen!
Sanne

Dinsdag: op kamp

Vandaag zijn we in de vroege ochtend vertrokken vanuit Constanta naar het kamp. Voor sommigen net iets te vroeg, want Loys en Benthe lagen nog heerlijk te tukken toen Stefan onsom 7 uurkwam oppikken, om ons naar Casa sami te begeleiden.

Maandag

Gisteren heeft Naomi de blog geschreven en vandaag waren wij aan de beurt. 's Ochtends vroeg gingen we al met de maxi taxi naar Casa Sami. Hier hebben we kennis gemaakt met de rest van de Roemeense staf. Omdat het bloedje heet was, wilden we de airco aanzetten, maar doordat de deurklink ontbrak, konden we de deur niet sluiten. Daarna heeft de ene helft van de groep boodschappen gedaan voor het ontbijt en is de rest een stukje gaan wandelen door de wijk van Casa Sami. Dit was best een heftige tocht, terwijl dit eigenlijk volgens Herman nog niks was vergeleken met de woonomstandigheden van de kinderen die wij mee op kamp gaan nemen.
Terug samengevoegd hebben we in Casa Sami ontbeten met bruin brood (!) , castravete en leverpastei (beter bekend als sopvlees). Vervolgens hebben we samen met Stefan, die toevallig ook jarig was, inkopen gedaan voor het kamp en we hebben hem daarna feestelijk toegezongen op de terugweg, in het Roemeens natuurlijk, dankjewel Mihaela :p . Eenmaal terug aangekomen in Casa Sami, nadat wij (de meiden dus, wat Stefan met bewonderend oog observeerde) alle boodschappen door de verschrikkelijke hitte van de auto naar het huis hebben gesjouwd, kregen wij direct een heus driegangenmenu voorgeschoteld. Dit bestond uit een heerlijk gevulde groentesoep, een aardappel-wortelpuree met een varkenslapje en castravete en als fenomenale afsluiter de befaamde banaan-kers-chocolade-en-megazoete verjaardagstaart van Stefan. We waren nog maar amper bekomen van deze zeer zware lunch, toen wij besprongen werden door de horde enthousiaste straatkinderen, die ontzettend blij waren om ons te zien! Nadat zij deze zelfde maaltijd hadden verorberd, stormden vooral de jongens meteen naar buiten voor een potje voetbal tegen de Nederlandse boys. Bij de meisjes was vooral de bellenblaas een succes, en er werd heel wat af ge-pepsi-colaad. Behalve dit was het vooral even kennismaken met de kinderen met wie we morgen al op kamp gaan, en er werd flink geoefend met de namen, en dan met name het uitspreken ervan ;) . Toen de kinderen rond een uur of half 4 naar hun "huis" gingen, hebben wij nog even nagekletst en zijn we naar het strand vertrokken. Na een beetje chillen in het water en eindeloos veel pogingen tot volleybal zijn we na de ingewikkelde bikini-omkleed-struggles van Janneke, Benthe en mij naar het schommelbankenrestaurant gegaan. Hier hebben Ruud, Herman, Janneke, Benthe, Sanne, Lex en Bryan genoten van de befaamde vleestorens, oftewel 2200 gram vlees per tafel, oftewel meer dan een halve kilo per persoon! Natuurlijk hadden de diehards daarna nog niet genoeg en zijn voor een overheerlijk toetje gegaan: een chocoladepannenkoekje gevuld met een soort dikke chocolademousse en een bol ijs, oftewel 1000000 calorieën. Natuurlijk moet hierbij vermeld worden dat tot de diehards behoren: Ruud, Herman, Janneke en wij twee. Tijdens dit diner heerste bij deze diehardtafel ook een heerlijk sarcastisch sfeertje, waardoor na het verorberen van de vleestoren de volgende bijnamen zijn ontstaan: Rolmops-Ruud, Holle-Bolle-Herman, Janneke-Michelinmanneke, Blubber-Benthe en Daphne-Dubbel-Dekker. Ook de andere tafel bleef niet gespaard: Nijlpaard-Naomi, Lullige-Lex (ook wel Lex-met-vingers), Speklaag-Sanne, Bierbuik-Bryan (Bryan-de-buik), Stevige-Sloys (Logge-Loys). Tijdens deze ironische bedoening ontstond bovendien ook nog eens de quote van de dag: "Vlees valt nooit tegen" - Janneke-Michelinmanneke. Nu gaan we slapen, aangezien we morgen alweer vroeg uit de veren moeten om te vertrekken naar het kampterrein. We hebben er zin in, welterusten.
Daphne-Dubbel-Dekker & Blubber-Benthe

Ps. Vond je dit een leuke blog, doe dan even een blauw duimpje omhoog, abonneer op ons kanaal door rechtsboven te klikken. Laat een reactie achter in de comments hier beneden, en klik linksboven voor het vorige verhaal. Xoxo.

De eerste dagen

Het afscheid

Het is vrijdag. De dag waar we met z'n allen tegenaan hikken. Het maken van de laatste herinneringen. Afscheid nemen van de kinderen. Gelukkig is ons programma vandaag ook weer erg vol, dus hoeven we daar voorlopig nog niet mee bezig te zijn.

's Ochtends zijn we uitgenodigd bij Ellen thuis. Om tien uur bewonderen we haar appartement en het uitzicht op de bijzondere vuurtoren van Constanta en op de haven. Na een drankje maken we een rondje om de vuurtoren, om vervolgens naar Casa Sami te wandelen.

In Casa Sami worden in de benedenkamer alle oudere straatkinderen bij elkaar geroepen voor een kringgesprek. De leerlingen zitten met vragen die ze graag beantwoord willen zien. Hoe ben je op straat terechtgekomen? Leven je ouders nog? Heb je nog contact met ze? Maar ook heel basale dingen, zoals hun leeftijd, die vaak erg moeilijk in te schatten is. Ellen fungeert als tolk en zelf ben ik ondertussen bezig met de eerste stappen naar het afscheid: inchecken en boarding passen afdrukken.

De jongeren lunchen. Wij halen in het winkeltje op de hoek ijsjes, zodat ze vandaag ook een lekker toetje krijgen. Daarna eten wij ook. Frietjes met Maria's zelfgemaakte knoflooksaus. Wat mag Casa Sami zich gelukkig prijzen zo'n goede chef te hebben. En wat mogen wij ons gelukkig prijzen dat we allemáál van deze knoflooksaus eten...

De kleintjes komen om te eten. Ook voor hen halen wij in de tussentijd ijsjes. Dat is een soort jaarlijks ritueel geworden met een dubbel gevoel. De kinderen hebben enerzijds natuurlijk zin in een lekker ijsje. Anderzijds weten ze ook dat het ijsje betekent dat ze Casa Sami voor vandaag moeten gaan verlaten, wat inhoudt dat het moment van het definitieve afscheid is aangebroken.

Voor het zover is, komt de reis voor mijzelf tot een emotioneel hoogtepunt. Op het laatste moment komt ineens Florentina Casa Sami binnengewandeld. Florentina. Oude groepen weten precies wie ik bedoel en waarom ik geraakt ben. Ze is een van de oudste sponsorkinderen van onze school, wat betekent dat wij haar onderwijs mogelijk maken. Florentina is intelligent en weet wat ze wil. Maar ze is ook beïnvloedbaar en ze is zich zeer bewust van haar situatie. Al een tijdje zien we op Facebook foto's voorbijvliegen van een 'modellencarrière' die ze is begonnen, onder invloed van een tante in Boekarest. Arm meisje wordt model. Geef haar eens ongelijk.

We vliegen op elkaar af en omhelzen elkaar lang en intens. Ze vertelt dat ze terug is gekomen uit Boekarest en in Constanta blijft. Ze wil haar school fatsoenlijk afmaken. Ze heeft een baantje als babysitter. De reden van haar plotselinge omslag: "I don't want to be someone I'm not".

Even snel als ze gekomen is, gaat ze weer. Ze kan moeilijk omgaan met het sluiten van vriendschappen met mensen die ze (misschien) nooit meer ziet en wil geen band opbouwen met deze leerlingen. Dat is ook de reden dat ze niet mee is geweest op kamp.

En dan is het ook tijd voor alle anderen om te gaan. We knuffelen. En we rekken. En we knuffelen nog meer. En we rekken nog meer. Tranen. Niet zoveel als ik gewend ben, maar een zwaar moment is dit altijd.

Dan is er ruimte voor evaluatie. De Roemeense staf en wij gaan bij elkaar zitten om te praten over het kamp. We vinden wat verbeterpunten, maar komen voornamelijk tot de conclusie dat twee topteams samen een groot team zijn geworden dat een geweldig kamp heeft gedraaid. We ruilen cadeaus. Wij bieden het personeel van het inloophuis een uitstapje aan om de banden nog sterker te maken. Wij krijgen koelkastmagneten met groepsfoto's erop en natuurlijk een mooie nieuwe klok, die Lil' Dees al heeft geclaimd om in een aardrijkskundelokaal op te hangen na de zomervakantie. Aangezien bijna alle leerlingen aardrijkskunde hebben, kan deze claim al snel op een meerderheid van stemmen rekenen.

Een laatste avond in het Grill House in Mamaia. Nog één keer bediend worden door de schele ober met wie we ook al een band hebben opgebouwd. Hij weet dat ik Roemeens studeer. Alle leerlingen worden in keurig Engels aangesproken, maar bij mij weigert hij dat. Hij spreekt Roemeens en accepteert van mij ook alleen Roemeense antwoorden. Leren gaat snel zo!

Alina, het rozenmeisje, komt natuurlijk weer naar onze tafel. Een nieuw gerekt afscheid volgt. Met name met Julia volgt een minutenlange omhelzing. Ineens is Alina verdwenen. Achter Julia op de grond ligt slechts nog een roos. Ik geloof niet dat die roos per ongeluk uit haar bos gevallen is, maar we vragen een ober die roos naar haar terug te brengen, omdat we weten wat het haar kost om dat te doen. Na het eten geven we de ober een hand en een royale fooi.

Op het strand staat de wind naar de verkeerde kant. Opnieuw zorgt overmacht er dus voor dat de aangeschafte wensballon vandaag niet wordt aangestoken. We bewaren hem voor de eerste reünie en gaan terug naar het hotel om nog een paar uurtjes black stories 4( hier te koop:http://www.bol.com/nl/p/black-stories-4/1004004013118382/) te spelen. Met name Zorro is in vorm.

Dan is het zaterdagmorgen. Stefan en Carmen brengen ons naar Boekarest, waar we te horen krijgen dat onze vlucht waarschijnlijk vertraagd gaat zijn in verband met de hevige storm in Nederland. Als onze vlucht op de borden verschijnt, blijkt dat slechts een kwartier te zijn. Als we later echter een kwartier te laat in het vliegtuig zitten, vertelt de piloot ons dat we in Boekarest nog een uur aan de grond gehouden zullen worden.

Een half uur voor de landing springen de stoelriemlampjes aan. We worden geacht de riemen vast te maken, omdat er wat turbulentie aankomt. We vliegen de storm in en de landing wordt ingezet. In eerste instantie is er lichte turbulentie, maar naarmate we de grond dichter zien naderen, begint het vliegtuig steeds heviger te schudden. We gaan van links naar rechts en het hele vliegtuig barst in huilen uit. Het hele vliegtuig? Nee, een groepje leerlingen en hun begeleiders bleven dapper weerstand bieden en genoten hardop lachend van het achtbaaneske avontuur. We landen twee uur te laat in Nederland, maar in elk geval wel onder oorverdovend applaus.

Ruud

Te weinig geld en tijd

Vanmorgen werd ik wakker. Want dat doe je meestal als je geslapen hebt. Maar ik werd niet zomaar wakker. Ik werd wakker op de dag waarvoor ik eigenlijk naar Roemenië kom. We gingen vandaag de echte situatie bekijken van de straatkinderen met wie we afgelopen anderhalve week al een hele sterke band hebben opgebouwd. Hoe zou onze Ghiulu leven in de ‘’huisjes’’ naast het spoor en hoe zouden Mihai en Nicoleta leven bij project Masere?

We begonnen de dag om 9 uur bij Casa Sami. Hier werden we verwelkomd door Ellen en Stefan. We gingen samen met Daniel, Ellen en Carmen naar project Masere waar Mihai, Nicoleta en op dit moment ook Ana Maria leven. Project Masere is een prachtig project dat door de Europese Unie is opgezet in samenwerking met de gemeente van Constanta. Bij project Masere zijn aan de rand van de stad verschillende gebouwen neergezet waar mensen gratis kunnen wonen die voorheen op straat hun leven leidden. En dan denk je, hier wonen zo’n 200 à 300 mensen, want zoveel kunnen dat er toch niet zijn? Bij project Masere wonen op dit moment 3000 mensen en er staan nog steeds veel gezinnen op de wachtlijst. Wat ben ik blij dat Mihai, Nicoleta en Ana Maria hier hun plekje hebben kunnen krijgen. Aangekomen bij het gebouw zochten we naar de goede kamer. Deze hadden we vrij snel gevonden. De moeder deed de deur open. Hier leefden ze met z’n zevenen in een huis met een woonkamer en twee slaapkamers... Twee bedden voor zeven personen. Hoe dit in de praktijk werkt, weet ik niet. Nicoleta was buiten de was aan het doen, dus ik ging even naar haar toe om te groeten. Niks groeten, werken jij. Ja, ik werd meteen aan het werk gezet. Naar een tienjarig meisje luister ik wel, maar als het om het huishouden gaat naar m’n moeder luisteren... Na alle kinderen hier een banaantje gegeven te hebben, vertrokken we weer richting het centrum en stopten we achter het station. Het bleek dat het alleen maar erger werd.

Na een wandeling door een op het platteland lijkend deel van Constanta kwamen we aan bij het huis van Ionela en Elena. Weet je, in eerste instantie viel het mee. Dit huis zag er echt beter uit dan ik had gedacht. Ze hadden een aardige tuin en een vrij grote kamer die er netjes verzorgd uitzag. Maar waar sliepen ze dan? O, in de kamer. En waar kookten ze dan? O, buiten. En waar gingen ze dan naar het toilet? O, ook buiten. Dit maakte de situatie ineens heel anders. Waar ik eerst dacht dat ze eigenlijk veel ruimte hadden, werd die ruimte toch ineens een stuk kleiner. Primitief was het zeker, omdat ze dus echt moeten roeien met de riemen die ze hebben. Maar het heeft ook een keerzijde. Want hoe primitief en slecht het er voor ons ook uitziet, aan de andere kant staan Ionela, Elena en de moeder wel vol trots hun huis te laten zien. Ze zijn zo blij met wát ze hebben, dat het ook wel weer iets heel moois is. Het is een dubbel gevoel.

Na Elena en Ionela’s huis bekeken te hebben vertrokken we richting het ‘’huis’’ van Isa, Emren en Ghiulu. Op deze route kwamen we langs de verwarmingsbuizen van Constanta waar, zeker in de winter, ook vele straatkinderen en straatouderen hun nachten doorbrengen omdat ze anders dood vriezen. Kapotte kleding, lijmflesjes en alcoholflessen wisselen elkaar af op deze erbarmelijke plaatsen van Constanta. Aangekomen bij het huis van Isa, Emren en Giulu stond ik versteld. Ik heb deze kinderen leren kennen als drie supervrolijke kinderen die overal heel fanatiek in zijn en alle kansen grijpen die ze aangeboden worden. En dan dit huis. Een gevoel van onrechtvaardigheid is de baas. Hoe kunnen tien personen in een huis wonen met een woonkamer, een slaapkamer en een minikeuken waarvan de muren uit elkaar vallen, het plafond naar beneden komt en het geen kachel heeft en dan ook nog eens een ruimte waarvoor je veel en veel te veel moet betalen? Nou, zo dus. Ik kan het, nu ik dit zit te schrijven, nog steeds niet geloven. Het maakt het voor mij nog onbegrijpelijker omdat deze mensen ons wel met een big smile ontvangen. Maar als ik mij verplaats in hun leven komt hetzelfde gevoel als dat ik bij Ionela en Elena had weer naar boven. Het is vreselijk als ik het bekijk vanuit mijn oogpunt en natuurlijk zou iedereen het beter willen hebben maar hoe mooi is het dat deze mensen zo blij zijn dat ze dit hebben? En misschien is mooi niet het goede woord want het is helemaal niet ‘’mooi.’’ we willen natuurlijk met z’n allen dat elk persoon op onze eigen kokosnoot een leven kan leiden dat kwaliteit en diepgang biedt maar die kwaliteit en diepgang hebben we in verschillende maten. En die drempelwaarde ligt hier duidelijk lager dan bij ons in ons kleine kikkerlandje en dat moeten we voor nu accepteren. Uiteraard willen we met z’n allen dat ook déze mensen over dertig jaar net zo’n kwalitatief en diepgaand leven kunnen leiden als wij nu, maar dat heeft tijd nodig. We moeten simpelweg accepteren dat we met z’n allen samenleven in een wereld met verschillen en juist die verschillen begrijp je door ze met je eigen ogen te zien zoals hier. Dat is voor mij heel belangrijk. We moeten niet zomaar dingen aannemen. we moeten ze zien.

Na het huis van Isa, Emren en Ghiulu gingen we verder richting het huis van Luminita. Een nog kleiner huis dat absoluut niet lijkt op dat wat wij ‘’huis’’ noemen. We komen binnen in een klein halletje met daarnaast een slaapkamer... That’s it. Oma en baby liggen te slapen, dus rustig doen, wat niet ons sterkste punt is deze twee weken, was noodzakelijk. De volgende huizen, waar we ook een nieuw sponsorkind van de school hebben ontmoet, zijn allemaal vergelijkbaar maar ook allemaal even indrukwekkend! Het blijft knagen aan je en er blijft een gevoel van ongeloof achter na deze route... Hoe kan het dat wij het zo goed hebben en deze mensen deze kans nooit gekregen hebben?

Na deze ochtend gingen we lekker eten bij Casa Sami waar Maria een heerlijke pasta had gemaakt. Even bijkomen van de indrukwekkende ochtend met een goed bord pasta. Wat wil een mens nog meer? Na het eten kwamen de kinderen van Corbu. Dit is een ander inloophuis buiten Constanta waarvan de kinderen ook mee waren op kamp. Aangezien deze nooit nieuwe kleding krijgen, gingen we met deze kinderen winkelen bij de Roemeense Wibra. De kinderen mochten voor maximaal 200 lei (40 euro) kleding uitkiezen en dit is flink veel voor Roemeense begrippen, maar aangezien ze nooit nieuwe kleding aangeboden kregen, vonden we het een goede zaak dit te doen. Nieuwe schoenen, mooie T-shirts en nog een paar mooie korte broeken maakten hun dag weer helemaal goed. Nou ja, hun dag... hun hele maand waarschijnlijk.

Na deze heuse shopervaring gingen we lekker een potje voetballen op een veldje in de buurt met de kinderen van Casa Sami. Met 35 graden ben ik niet heel actief maar die kinderen... Had het Nederlands elftal maar zo’n instelling. Dan hadden we niet verloren tegen IJsland. Na een uurtje was ik wel vrij moe, dus ging ik maar even supportertje spelen net als de meisjes.

Toen we om half vier weer terug kwamen bij Casa Sami gingen de kinderen weer naar huis. Nou ja naar huis, naar hun houten schuurtjes die bedekt zijn met golfplaten. Wij integendeel, deden dat niet. We gingen eten en drinken halen bij de supermarkt voor de avondpicknick op het strand van deze avond. Veel te veel eten is natuurlijk een motto van deze Roemeniëgroep dus we moeten deze traditie de laatste drie dagen wel volhouden. Van spinaziebroodjes tot uitgebreide broodjes met mozzarella en tomaat waar de peper en het zout helaas bij ontbraken.

Na een powernap van een uurtje vertrokken we met de Maxi Taxi richting Mamaia om hier op het strand onze heerlijke avondpicknick op te eten. Ook Dragos, die we ontmoetten in Mamaia, at mee. Na veel gedopt te hebben door flinke boeren van o.a. Lotte en Eline vertrokken we weer naar het hotel. Lekker op tijd was het idee en dat idee kwam uit. Om elf uur na een lekkere wandeling door Mamaia waren we terug in het hotel. De Wifi is slecht in dit hotel dus we hadden geen last van afhakende wifiverslaafden tijdens ons intensieve potje Black stories 4 ( hier te koop: http://www.bol.com/nl/p/black-stories-4/1004004013118382/ ).

Nu lig ik in bed. Ik lig in bed na een dag die mij veel ervaringen heeft gebracht die ik nog niet echt ergens kan plaatsen. De vragen die ik had zijn gedeeltelijk beantwoord want ik weet hoe de kinderen leven en in wat voor erbarmelijke omstandigheden deze kinderen hun dagelijkse bezigheden uitvoeren. Maar nog steeds blijft de vraag aan mij knagen: ‘’Wat kunnen we hier aan doen?’’ Wat opviel was dat elk gezin waar we kwamen wel om geld vroeg aan Ellen om problemen met of om het huis op te lossen. Het is toch erg dat volwassenen niet zelf hun leventje kunnen leiden zoals ze dat eigenlijk wilden? En beseffen de kinderen nou echt dat ze in een slechte situatie leven of ligt hier die grens anders en zijn de kinderen eigenlijk best blij met wat ze hebben? Dit zijn allemaal vragen die ik graag beantwoord zou zien. Daarbij zijn dit ook vragen dat wanneer ik mijn ervaringen even laat bezinken, ik er misschien wel een fatsoenlijk antwoord op kan geven. Maar een ding is zeker. Er moeten dingen veranderen want deze kinderen verdienen zo veel meer. Het gaat goed op school, ze gedragen zich netjes en hebben toekomstdromen van ‘’heb ik jou daar.’’ En hoe graag we ook structureel zouden willen helpen, er is te weinig geld en tijd...

Jan

Spiegeltje, spiegeltje aan de ... wegkant

De wekker gaat. Voor de laatste keer ontwaken we op het kamp in onze fleurige Mickey-Mousebedden. De dag van het afscheid nemen is nu echt aangebroken. Nog voor het ontbijt laten we alle kinderen hun naam op onze blauwe T-shirts vereeuwigen. Alle hartjes en teksten zoals "I love you" geven aan dat de kinderen ons net zo erg gaan missen als wij hen. Dat kan ook niet anders na de mooie tijd die we samen beleefd hebben. De kinderen hebben samen met ons volop genoten. Het is fantastisch om de kindjes te zien stralen! Die glimlach is zoveel waard!

Uiteraard verlaten we het kamp niet zonder goed gevulde buik. Nieuw in het assortiment is de aardbeienjam en een croissant met chocolade en kersensmaak. Na het ontbijt zorgt onze bizonkit (Lotte) nog voor een spannend moment. De telefoon is even zoek, maar gelukkig al snel gevonden door de dokter. Vervolgens gaat Lotte de strijd aan met haar koffer die niet meer open wil. The boss (Bas) schiet haar te hulp en wint het van de koffer. Vervolgens worden alle koffers naar de bus gedragen.

In de bus werd er gecontroleerd of we compleet zijn. Sterker nog, of we niet met één kind te veel terug zouden gaan. Het door zijn ouders gedumpte kindje Seby is de gehele week namelijk liefdevol door de groep opgenomen, maar nu moesten we hem achterlaten... Morgen gaat ook hij weer naar huis.

Om kwart voor tien zijn we klaar voor vertrek en verlaten we het kamp. Wie had gedacht dat we binnen één uur weer terug zouden zijn? Blijkbaar was ERGENS de achterkant van de rechter buitenspiegel afgevallen. De buschauffeur besloot dus om héél langzaam terug te rijden in de hoop de spiegel in de berm te vinden. De gehele Roemeense staf zat op de uitkijk, maar het mocht niet baten. Pas één uur na ons oorspronkelijke vertrek gaf de chauffeur gas en konden we onze reis vervolgen. We kunnen het iedereen aanbevelen om één uur extra met kleine kinderen in een bus te zitten. Nee, op een reis van vijf uur is dat niet wat je wil. Wel hebben wij geleerd hoeveel liedjes en Looney Tunes er binnen deze reistijd passen. Ook werd de hondenfilm (hierover later meer discussie) "Bolt" nogmaals gedraaid. Vanuit de Roemeense buschauffeur gezien is het echter wel begrijpelijk dat hij een zoektocht naar de spiegel begon, want wat je in Roemenië kapotmaakt, betaal je zelf. Net zoals het personeel van Casa Sami de cel in gaat als de kinderen iets overkomt.

Na een tussenstop verliep de tweede helft van de busreis voorspoedig. Om half vier kwamen we aan bij Casa Sami. Helaas voor de kinderen stond er geen ontvangstcomité van papa's en mama's klaar. Een luxe die wij wel hebben als we landen op Schiphol. Bij Casa Sami was het tijd om voorgoed afscheid te nemen van onder andere David, Andrea, Rahela en Gabi. Iedereen nam afscheid van elkaar en er ontstond een emotioneel moment. Bij sommige kinderen en bij een aantal van ons rolden de tranen over de wangen. De kinderen zwaaiden ons uit, aangezien coördinator Stefan ons met het busje naar hotel Florentina zou brengen. Terwijl David nog "best friends forever" naar Julia riep startte het zo goed getimede nummer "When I see you again...".

Om alle indrukwekkende gebeurtenissen te laten bezinken en te bespreken zijn we 's avonds gaan uit eten in Mamaia. Spontaan ontstond er een vriendschappelijk, doch zeer vurig debat. Het was Jan versus Meike, Merel, Julia en Eline. Inzet van het debat waren de hondenfilms met speciale aandacht voor de emoties. Oftewel man versus vrouw(en), oftewel cat versus dogs. Voor het publiek een genot om te zien! Daarnaast ook een avondvullende bezigheid. Eenmaal terug in het hotel werd de competitie voortgezet met enkele potjes "klootzakken".

Desirée