Eindelijk is het tijd voor ons eerste blog.

Afgelopen vrijdag verzamelden we om 9.15 op school. Iedereen was op tijd, behalve Fleur. Logisch. Na het eerste afscheid met de ouders bij school vertrokken we naar Schiphol. Eenmaal daar kwam ook het afscheid van de ouders die ons wegbrachten. Toen waren we eindelijk alleen met onze groep. En daarbij kwam dan ook meteen het gevoel van “we gaan nu dus echt”! Na alle controles (waarvan opvallend veel bij Anton) gingen we na nog even wachten het vliegtuig in. We zaten niet met z’n allen bij elkaar, maar verspreid. Na een fijne vlucht met gevarieerd vliegtuigvoer kwamen we aan in Boekarest.

Op het vliegveld van Boekarest moesten we natuurlijk allemaal naar het toilet. Pfff, wat stonk het daar. Totaal anders dan op Schiphol. In de aankomsthal stonden Marin en Nico op ons te wachten. Zij brachten ons naar de garage waar zij een busje en een auto klaar hadden staan om ons naar Constanta te brengen. Na het inladen van de bagage gingen we eerst nog even naar de supermarkt, waar we wat eten en drinken regelden voor het avondeten. Onderweg hebben we veel gepraat en gezongen, waarop Marin gespeeld fel reageerde “keep je mond”! We hebben bij een tankstation gepicknickt.

Toen we in Constanta aankwamen bij ons hotel kregen we een verrassing: er was nog een groep Nederlanders die ook straatkinderen kwamen helpen (de kerkgangers). Ruud had dit nog nooit eerder meegemaakt, wel een goed teken! Vervolgens hebben we onze spullen in de kamers gezet en zijn we nog even naar het strand geweest. Later kwamen we erachter dat 100 meter verderop Dua Lipa, Afrojack en Tiësto live stonden te performen. Allemaal gemist. Daarna zijn we gaan slapen.

De volgende dag stonden we om 9 uur beneden bij het hotel. We gingen naar de bakker waar we brood kochten, en voor een paar een of ander gekruid gehaktbroodje. Onder een motto van vorig jaar, “vlees stelt nooit teleur”.

Vervolgens hebben we gewacht op onze eerste MaxiTaxirit. Een MaxiTaxi is een soort bus, maar dan nog erger. Wel interessant, de MaxiTaxi heeft een vaste route en stopt overal waar mensen uit of in willen stappen. Er zijn dus geen bushaltes. Met de MaxiTaxi zijn we naar Mamaia geweest, en daarvandaan hebben we een lange wandeling gemaakt. Daarna hebben we nog gezwommen in de zee.

’s Avonds zijn we gaan eten bij het Grill House. Dat was handig, want ze hadden daar veel op de kaart, en iedereen kon dus eten wat hij/zij wilde.

Rud, Rud! Er kwam een meisje op het terras. Alina, een meisje van 18 jaar stond met een boeket rozen in haar hand. Ruud was verbaasd, Alina was volgens hem nog in Spanje bij haar grootouders. Alina verkoopt rozen voor haar alcoholverslaafde stiefvader. De hele avond deed ze dat al, en ze moest ook nog even door. Na een heel kort praatje ging ze alweer. Dat was wel even de eerste confrontatie: wij zaten daar met ons gefrituurd ijs.

Vanochtend (zaterdag) stonden we weer beneden om 9 uur. Na precies hetzelfde ontbijt vertrokken we met de MaxiTaxi naar Casa Sami. Er hing een spandoek met “Welcome in Romania”. Vervolgens gingen we met de staf bespreken wat we de komende dagen gaan doen. Na een gesprek over van alles en nog wat werd er besloten dat we vandaag al naar de plaatsen waar de kinderen wonen zouden gaan.

Eerst gingen we nog even langs de supermarkt waar we wat eten/snoep kochten voor de kinderen waar we langs gingen. Eerst gingen we naar Roxy, zij woont samen met haar zus Florentina en haar moeder in een flat. Wij kwamen daar met 11 personen en alleen Roxy was thuis. Ze was een beetje verlegen. De kamer waarin zij wonen is erg klein. Zij slapen met z’n drieën op een bank. Dit was confronterend voor mijzelf omdat ik thuis in een tweepersoonsbed slaap, en mijn slaapkamer is de dubbele grootte van hun huis waar zij met 3 personen wonen.

Vervolgens staken we een treinspoor over, een spoor waar kinderen elke dag over gaan om naar school te gaan. We liepen langs buizen die mensen in de winter warm houden. De tweede woning (krot) bevond zich naast een ravijn. In dat ravijn werd dan ook zonder pardon het afval ingegooid. Een gezin met 6 kinderen woonde hier en was trots op wat ze hebben. We hebben de woning ook van binnen bekeken. Het voelde toch wel een beetje als aapjes kijken, maar dat komt waarschijnlijk omdat we de kinderen nog niet kenden en er nog geen band mee hebben opgebouwd. Aangezien Casa Sami dicht is vroegen ze ons of we nog wat eten konden regelen, dus dat hebben we natuurlijk ook nog gedaan.

Onderweg naar het derde huis kwamen we Funda tegen, we hadden al wel eens van haar gehoord (lage stem/LexIloveyou). Vervolgens gingen we naar het derde gezin. We kwamen daar binnen. “Roeeeeed”, een meisje rende het huis uit en gaf Ruud een dikke knuffel. We gingen naar binnen. Zij leerde onze namen, en wij leerden die van hen. Ze lieten foto’s zien van kampen van vorige jaren. Ze kenden nog veel Roemeniëgangers bij naam. Na veel klapspelletjes gingen we naar buiten waar we gespeeld hebben. Voetbal, tikkertje, overgooien, kuikens vangen of simpelweg achter elkaar aan rennen. Na ongeveer anderhalf uur vertrokken we weer.

Daarna zijn we met de MaxiTaxi naar Mamaia gegaan om te gaan eten bij een Grieks restaurant. We hebben daar heerlijk gegeten, samen met Dragos, een medewerker van het inloophuis. Ook hebben we daar onze eerste challenge uitgevoerd. Thei, Daan, Ties, Suyan en Nadine hebben een citroen met pepperoncino erop gegeten (ja daar zijn filmpjes van). Daarna heb ik eindelijk een goede hoed gevonden, en Thei ook. Daarna zijn we weer met de MaxiTaxi naar het hotel gereden. We hebben nagepraat over de dag, en daarna ben ik dit verhaal gaan schrijven. Terwijl ik aan het schrijven ben is de rest aan het schreeuwen bij een aantal spelletjes.

~ Ties