Vanochtend moesten we om half tien beneden zijn. Ties was vier minuten voordat we er moesten zijn nog bezig met het eerste blog afmaken. Hij zei: “Ik ben wel op tijd!”. Helaas bleek dat niet zo te zijn: de kamersleutel was kwijt. Na een half uur zoeken kwam hij terecht: we zullen maar niet zeggen waar (…… tussen de handdoek van Ties).

Vervolgens troffen we Ruud beneden aan met een, op het eerste oog, boos uitziende Roemeense vrouw, de receptioniste van het hotel/hostel. Die probeerde duidelijk te maken dat we voor de eerste vier dagen de kamers moesten betalen. Omdat er een max op de pinautomaat zit vroeg ze iets onmogelijks. Er kon ook niet gepind worden bij het hotel zelf. Wat nu? Ruud was al vanaf zondag steeds aan het pinnen om het grote aantal lei bij elkaar te krijgen. Uiteindelijk is ze met Ruud tot een akkoord gekomen.

Daarna liepen we onze vaste route naar de bakker, die lekkere zelfgebakken vleesbootjes/broodjes verkoopt. Vervolgens zijn we met de Maxitaxi naar Casa Sami gegaan. Daar werden we verrast met een uitgebreide lunch, gemaakt door Radu, de vrijwillige kok.

Om half twee verzamelden de kinderen zich vóór Casa Sami. Met de kinderen en onder begeleiding van doamna Carmen (de psychologe) en Dragos zijn we langs een erg drukke weg naar het park gelopen. Daar werd meteen gespeeld: voetbal, schommelen, glijbaan. Vervolgens was het een feestje voor de kinderen: ze werden getrakteerd op frisdrank, popcorn en pufuleti. Ze smulden en vroegen vervolgens om meer.

Het bijzondere was dat het zo vlug klikte met de kinderen. De kinderen die we op dag drie hebben leren kennen, vlogen ons om de hals en zochten meteen contact. De rest van de kinderen volgde snel. Ze vroegen om onze namen en kletsten uitbundig. Ook viel het ons op dat sommigen ruw met elkaar om gingen: als ze het niet met elkaar eens waren dan sloegen ze elkaar.

Om half vier gingen we te voet, druk babbelend, terug langs de drukke weg. De meisjes waren aan het koppelen: Antonio met Aladdin (Nadine), Daan met SuYan of Fleur, ze hadden duidelijk plezier in de eigen onderlinge grapjes. De kinderen vroegen of we op woensdag pizza gaan eten. Het is duidelijk dat ze zich erop verheugen. Nadat we bij Casa Sami aangekomen waren, namen we afscheid van de kinderen en van Carmen. Carmen moest haar man wegbrengen. Die gaat voor twee maanden werken op de boot naar Italië.

Ties voelt zich overigens een beetje geplaagd, omdat we steeds maar grapjes maken over zijn “lage” leeftijd: hij is de enige die nog 15 jaar is.

In Casa Sami kregen we van Radu en Dragos water. Onze ervaringen werden uitgewisseld. Daarna hebben we uitgerust onder het genot van een mysterie, black story van Ruud.

Toen weer de Maxitaxi in: ongelooflijk, zo vol als die gepropt wordt. Er is een raadsel over: “Hoeveel mensen kunnen er nog in de Maxitaxi als deze vol is?” Het antwoord luidt: “Altijd nog eentje, er is altijd plek voor een volgende persoon”.

In deze taxi zat een vrouw die ooit vrijwilligster geweest is in Casa Sami. Ze deelde enthousiast enkele korte ervaringen. Op dit moment is ze nog steeds vrijwilligster, nu voor een kerkelijke organisatie vanuit Amsterdam aangestuurd. Ze vertelde enthousiast dat ze verpleegster wil worden en haar tweede studiejaar afsluit. Deze vrouw was blij dat wij op kamp gaan met de kinderen, dat we iets doen met de kinderen, ze gaf het gevoel dat het uiteindelijk allemaal goed komt.

~ Gerrie