Vandaag zijn we na ons gewoonlijk ontbijt van brood en water lopend naar het winkelcentrum gegaan. Hier gingen wij een cadeautje voor Stefan (van Casa Sami) kopen die net vader is geworden van een dochtertje. Daarna zijn we met de Maxitaxi naar Casa Sami gereden. Opmerkelijk was dat de noodhamers niet alleen vastgeschroefd waren, maar ook vastzaten met een tie-wrap. Toen we aankwamen bij Casa Sami stonden al een paar kinderen enthousiast op ons te wachten om samen met ons naar de pizzeria te gaan. Hand in hand liepen we naar het restaurant toe. Daar stond de rest op ons te wachten. Er waren wat nieuwe kinderen, maar vooral de twee blonde meisjes vielen ons op, aangezien de rest donkerbruin haar heeft. Deze keer waren er ook moeders bij en een oma. De kinderen waren heel erg blij om ons weer te zien, maar natuurlijk had iedereen ook veel zin in de pizza’s die we gingen eten. Er was een lange tafel voor ons gereserveerd waar wij met de kinderen aan zaten. De pizzastukken werden uitgedeeld, totdat iedereen vol zat. Ook kreeg iedereen een flesje frisdrank naar keuze. Als je ziet hoe blij de kinderen waren met één flesje frisdrank, besef je dat het voor ons de normaalste zaak is om een frisdrank uit de koelkast te halen…

Iedereen was ook heel behulpzaam bij het afruimen van de tafel. Nadat iedereen vol zat van de pizza’s kreeg iedereen ook nog een ijsje. Vervolgens was het alweer tijd voor de kinderen om te gaan, aangezien ze om 3 uur thuis moesten zijn.

‘s Avonds gingen we eten in Mamaia, samen met Dragos. Fleur had zalm besteld en wilde hier wat zout opdoen. Anton had Fleur gewaarschuwd dat de dop er los op zat en dat ze het vaatje goed moest vastpakken, maar Fleur was eigenwijs en dacht dat het niet nodig was. Daarmee ging ze de mist in. Heel de inhoud viel op haar zalm, waarna ze na haar eerste hap heel flauw(!) zei: “Het is wel zout, zeg’’. Op de terugweg naar huis namen we drie taxi’s. De Maxitaxi waar we normaal gesproken mee gaan, reden op dit tijdstip niet meer. Fleur, Ties en Thei hadden het wel getroffen met hun chauffeur. Die zei dat hij ooit in Nederland was geweest en gaf daarbij een anti-homo preek. 

Vanavond werden er geen spelletjes gespeeld na het avondeten. Iedereen was te moe. Maar helaas, de jongens konden niet in hun kamer. Toen Thei de deur open wilde maken trok hij heel het slot eruit (btw, dit zat al los), waardoor de deur niet meer openging. Met een haarspeld is het hem vervolgens gelukt ‘in te breken’ in hun eigen kamer. Thei, waar heb je dit geleerd??

DAG 6

Als ontbijt gingen we onze dagelijkse (pizza) broodjes halen. We liepen langs de markt. Ineens een verschrikte kreet van Nadine: er lag een dood poesje. Geen Roemeen in de buurt die ervan opkeek. Voor de verandering wilde Ruud iets nieuws uitproberen: geen vleesbroodje, maar een ‘lap’, zoals Fleur het noemde. Een of ander slap broodje met mozzarella en vlees.

’s Middags in Casa Sami was er een heerlijke ‘prut’ (alweer Fleur) voor ons bereid door Radu, de kok.  Daarna hebben we 30 seconds gespeeld tot de kinderen voor de poort stonden.

Toen alle kinderen er waren, zijn we naar de speeltuin vertrokken, behalve Thei en Ruud. Zij gingen eten en drinken kopen voor iedereen. Eenmaal bij de speeltuin gingen de jongens voetballen. Rica had een groot springtouw meegenomen en dat was al meteen een groot succes bij de meiden. Ook werd er meegezongen met zowel Nederlandse als Engelse liedjes. In de speeltuin speelden we een zelfverzonnen vorm van trefbal en op het voetbalveldje werd uiteraard gevoetbald. Het was een verwaarloosd speeltuintje; de verf van de speeltoestellen was afgebladderd, hout was verrot en er staken overal spijkers uit. Er stond een wit hokje, waar de bewaker iedereen in de gaten hield.

Op een gegeven moment kwam de bewaker uit zijn hokje. Waarschijnlijk ziet hij niet veel buitenlanders, aangezien hij met Rica, Fleur, Nadine en SuYan op de foto wilde. Toen er een aantal kinderen stond te volleyballen, kwam hij zelfs meedoen. Tussendoor konden we wat drinken en eten halen bij de begeleiders. Het was een hele leuke middag. We hebben elkaar beter leren kennen en hebben het erg naar onze zin gehad. Op de terugweg liepen we samen naar Casa Sami. Aangekomen bij Casa Sami vonden we het moeilijk om afscheid nemen van de kinderen. We bleven voor de poort spelen en praten en het afscheid kwam er niet van. Uiteindelijk, nadat iedereen was uitgeknuffeld, zeiden we ons laatste gedag en sloten we de deur. Na een potje Black Stories (dat opgelost werd door Dragos, terwijl we het in het Nederlands speelden) liepen we naar de straat die op de route van de Maxitaxi ligt. De Maxitaxi bracht ons naar Mamaia. We aten in een restaurant waar de banken schommelden. Tijdens het eten kwam Alina langs, terwijl ze bezig was met het verkopen van rozen. Toen we vroegen hoe het met haar ging antwoordde ze met: ‘’Bine’’ en een lach. Het is confronterend om kinderen (die vaak jonger zijn dan jijzelf) te zien die bezig zijn met het verkopen van rozen, terwijl jij lekker aan tafel zit te eten.

Na het eten, onderweg naar de MaxiTaxi, had Ties zin in een Slushpuppy. We liepen langs een kraampje waar een vrouw ons in het Nederlands met een Roemeens – Limburgs accent begroette. Wat bleek: ze woont al twintig jaar in Heerlen maar werkt in de zomer bij haar familiebedrijf in Roemenië. Nadat Ties zijn Slushpuppy had en we uitgepraat waren, vertrokken we richting het hotel.