Op donderdag staat een bezoekje aan het gezinsvervangend tehuis in Corbu op het programma. Het tijdstip van vertrek is niet helemaal duidelijk. Er hangt een gespannen sfeertje in Casa Sami. De inspectie komt vandaag voor het eerst op bezoek. Een hele week zullen drie inspecteurs alles onder de loep nemen. Hoe laat ze komen weet niemand. Het personeel ziet er voor de gelegenheid piekfijn uit; aan hen zal het niet liggen! We spelen en praten wat met de ouderen, als drie dames binnen komen wandelen. Het is zover!

Dan blijkt dat ze vandaag alleen vluchtig willen rondkijken, om de indeling van het gebouw te kunnen beoordelen. De eerste indruk is goed: ze zijn blij dat er gerenoveerd is sinds de laatste inspectie in 2011.

We eten Mioara's beroemde pilav met kippenpoten. Daarop liggen heerlijke geconfijte worteltjes. Ik complimenteer haar, blij dat ik weer met mijn Roemeens kan patsen, met deze geweldige worteltjes. Ze loopt terug naar de keuken en ik hoor haar tegen de rest van het personeel zeggen: 'Hij vindt alleen de wortels lekker...' Ik vlieg naar de keuken om dat recht te zetten.

Om half drie rijden we naar Corbu. We maken kennis met pleegmoeder Tatiana en ontmoeten opnieuw Andre, Flori, Narcisa, Stefi, Larisa en Iuliana. Al deze kinderen kennen we al van het kamp. We krijgen een rondleiding door het huis en de tuin. We spelen met de kinderen, de hond, de poesjes en de kippen. Lex laat even zien wie de stoerste is en stopt een hele Spaanse peper in zijn mond. Spijt volgt snel. Intussen delen wij de meegenomen limonade en ijsjes uit.

We keren terug naar het hotel, en gaan eten in Mamaia, in een foute tent met nog foutere livemuziek. Het ontaardt in een dansfestijn. De feestelijke stemming staat in schril contrast met de dag die eraan staat te komen...

Vrijdagochtend. Het afscheid staat voor de deur. Maar eerst is er een verrassing! We zijn uitgenodigd voor het ontbijt bij Ellen en Marin. Ze hebben perfect voor ons gezorgd. Marin heeft zelfs schaap gestoofd. Natuurlijk wordt ons ook weer een glaasje palinka aangeboden, maar dat slaan we wijs en vriendelijk doch beleefd af.

Het gezelschap verplaatst zich naar Casa Sami, waar we met de ouderen een sjoelkampioenschap opzetten. 'Sjulah' noemen ze het daar. Als laatste is Stefan, de coördinator aan de beurt. Hij gaat helemaal op in het spel en scoort heel goed. In een jubelstemming staat hij achter de sjoelbak. Dragos roept dat de inspectie buiten staat. In een flits slaat Stefan om van jubelend naar serieus en hij beent naar de dames, die vandaag een grondiger onderzoek doen.

Het personeel gaat in gesprek met de inspectie, terwijl wij de tent runnen. De inspectie doet allerlei rare verzoeken. Voor ons is het moeilijk in te schatten of die te maken hebben met echte rare regels of met corruptie. In ieder geval weet ik van Stefan, op het moment dat ik dit schrijf, dat de inspectie op wat kleinigheden na tevreden is.

We eten frietjes. Af en toe wandelt Ionuts de eetkamer binnen. Daar hangt een prachtige foto van zijn broer, de jongen die afgelopen week is overleden. Steeds kijkt hij naar de foto, waarna hij in stilte weer vertrekt.

's Middags spelen we nog even met de kleintjes, tot het moment van afscheid daar is. Knuffels. Tranen. Heel veel knuffels. Heel veel tranen. Na veel getreuzel verlaten de kinderen Casa Sami, waarna we gaan evalueren. Ik ben erg blij te horen dat Laura, de sociaal assistent, aangeeft dat het team van dit jaar opvallend goed samenwerkte met de Roemeense staf en ze was erg blij met de manier waarop wij beneden alles draaiende hebben gehouden, terwijl zij boven met de inspectie bezig waren. Daarna is er de jaarlijkse uitwisseling van cadeaus. Natuurlijk krijgen we nieuwe klokken voor in de school, maar daarnaast krijgen we een prachtig kunstwerk, gemaakt door de kinderen en het personeel van Casa Sami, dat acht jaar samenwerking tussen Were Di en SOS Straatkinderen verbeeldt. Het is prachtig en ik ben er erg gelukkig mee. Het zal een prachtige plek in de school krijgen.

We eten nog een laatste keer bij het Grill House, waar we inmiddels vaste klanten zijn, waarna onze reis toch echt ten einde komt. Stefan en Carmen brengen ons naar Boekarest op zaterdagmorgen en na een rustige vlucht landen we 'smiddags veilig op Schiphol.