Door de drukte is de blog wat op de achtergrond gekomen. Daarom nu nog even een verhaaltje over ons bezoek aan de huizen van de kinderen.

Woensdag hebben we de 'huizen' van de kinderen bezocht met wie we inmiddels goed bevriend waren. Goed voorbereid op de omstandigheden die zouden gaan aantreffen, gingen we op pad. De wandeltocht van Casa Sami naar de huisjes ging over het spoor, onder de verwarmingsbuizen en langs een ravijn af. Een ware survivaltocht van rijk naar arm welke de kinderen elke dag moeten afleggen.

We reageerden heel verschillen op wat we zagen. De een genoot van de kinderen, de ander huilde om afscheid of om de confrontatie met de omstandigheden. Bij de een kwam de traan al naar twee huizen, bij de ander helemaal niet. Mijn tranen waren er op tijd bij, na het tweede gezin rolden ze al over mijn wangen. Niet door de confrontatie maar door de bewustwording. Het klinkt heel cliché maar wij Nederlanders met een huis en een thuis mogen ontzettend in onze handen klappen en moeten zich eigenlijk een beetje schamen over hoe ontevreden we soms zijn. Ook ik kan een typische Nederlander zijn die over alles wel wat te zeiken heeft, maar ik hoop ontzettend dat ik voortaan in zal zien dat ik enorm veel geluk heb.

Opvallend was hoe trots de kinderen waren met wat ze wel hadden; een foto van oud- Roemeniëgangers, druivenplanten of stickers op de koelkast. Het stelt allemaal niets voor maar voor hen is het ultiem geluk waar ze de komende dagen op kunnen teren.