Om negen uur in de ochtend werden we door Stefan met het busje van Casa Sami opgehaald om vervolgens naar Kaufland te rijden waar we inkopen gingen doen voor de op deze dag geplande BBQ met de oudere straatjongeren. Met twee winkelwagens vol met brood, tomaten, komkommers, branza, frisdranken, enz. reden we de supergrote supermarkt uit, superveel, supergoedkoop.

In Casa Sami maakten we voor het eerst echt kennis met innemende, door trauma’s getekende, maar stoere jonge mannen en een vermoeid ogende, maar goedlachse jonge vrouw. Samen met hen en de staf van het opvanghuis togen wij vervolgens in een kleine touringcar naar Cheile Dobrogei, zo’n vijftig kilometer van Constanta vandaan. Een rit door een monotoon landschap van eindeloze zanderige vlakten soms afgewisseld met velden van graan of zonnebloemen. Hier en daar zomaar een golfplatenbouwsel. We reden door dorpjes.

Uiteenlopende bouwactiviteiten lieten zien dat het land een verleden achter zich wilde laten. Een verschrikkelijk verleden. Bij het oversteken van het Zwarte Zeekanaal kwam de herinnering aan de dwangarbeiders, vermeende tegenstanders van het regime van Ceausescu, die hier in de jaren zeventig met honderdduizenden zijn omgekomen bij de aanleg ervan.

Toen opeens daalden we letterlijk af in de ondergrond van dit zacht glooiende gebied. Links en recht rezen rotsen omhoog. Na een rit over een slingerende weg tussen kort groen loof belandden we op een grasvlakte met daarop grazende koeien. Geërodeerde en verweerde rotswanden, met daaronder olijfbomen, bakenden het geheel af. Onze eindbestemming was bereikt.

Superverrast stapten we uit de bus. In verwondering liepen we een olijfboomgaard in. In de schaduw van de korte bomen stonden en lagen zwart-witgevlekte koeien, juist op de plek waar door de staf van Casa Sami bedacht was dat daar gebarbecued zou gaan worden. Op ons verzoek loodste een herder de runderen uit de gaard. Koeigeloei deurklinkt berg en dal. Tussen de achtergebleven koeienflatsen werd vervolgens het kampje van de dag opgeslagen en in no time stond de bbq met het vlees erop heftig te roken.

Ondertussen werd er een balletje getrapt, backgammon gespeeld en hand – en spandiensten verleend om de bbq tot een succes te maken. Gadegeslagen door een ‘straathond’ en heel veel kleine bijna onopvallende grondeekhoorns zat het gemêleerde gezelschap zich uiteindelijk tegoed te doen aan mici, worstjes, kipfilet, brood en komkommer-tomatensalade.

Zo in dit door oprijzend gesteente omsloten paradijs ontstond een unieke binding tussen mensen uit twee werelden. En zo zou het moeten zijn! Elkaar ontmoeten, eten, elkaar begrijpen en elkaar hoop geven op een betere wereld. Een wereld waarin je er in eenvoud voor elkaar kunt zijn. Verhalen werden verteld, er werd gelachen en ook stiekem gehuild.

De lucht betrok, een regenbui dreigde. Het intense samenzijn werd voortijdig afgebroken. Andermaal konden jonge mensen met verschillende perspectieven op de toekomst, ervaren wat de eenvoudige basis kan zijn voor een geweldloze en daarom betere wereld.

Terug in het warme Constanta besloten we om voor het eten maar eens even ‘uit te waaien’ op het strandje nabij ons hostel. Langs de kustlijn op handdoekjes met een drankje en een muziekje genoten we van de broodnodige ontspanning. Lol, muziek, strand, zee en een laatste straaltje zon.

De oude leraar was weer even zeventien en mijmerde over toen. Hij wist nu dat wat hij wist allemaal zo waar was tot de dag van vandaag. Zijn motto klinkt: in onbevangenheid kunnen lachen met elkaar en betekenisvol kunnen zijn voor elkaar.

’s Avonds gegeten bij de grillhouse waar Ruud zijn oogappel Alina ( het rozenmeisje) onverwacht ontmoette. Ruud en rozenmeisje zijn voor even één.

Een bijzondere, onvergetelijke dag!

Herman