Na een overnachting in een huisje dat ons allemaal deed denken aan wintersport, kon de eerste hele dag op kamp beginnen. Op het programma stonden een wandeling naar de waterval en vooral heel veel met de kinderen spelen.

Rond een uur of negen was het ontbijt, waarna het feest kon beginnen. Aangezien het weer niet helemaal meezat, werden de knutselspullen tevoorschijn gehaald. Nagellak, armbandjes, tekenen, voetballen, rare dingen vouwen, haren vlechten en klapspelletjes waren allemaal van de partij. De sfeer zat er zeker goed in en iedereen deed mee.
Het is dan gek om te bedenken dat deze kinderen geen normaal leven hebben, maar op de straat leven. Dat is totaal niet te merken.

Soep en brood en een Hollands maaltje met aardappelpuree waren er als lunch. Als challenge van de dag deden Loys, Benthe en ik waterpong. Beerpong, maar dan met water. Terwijl Loys voorstond, vond ze het een leuk idee om de verliezer een hete peper te laten eten. Drie keer raden wie er verloren... Benthe en ik hadden bijna vlammen in onze mond.
Na deze spectaculaire lunch hadden de kinderen een siësta. Wij hielden ons ondertussen bezig spelletjes en uitrusten.

Toen we daarmee klaar waren, was de lucht opengetrokken en gingen we twee aan twee op pad. De tocht was voor sommigen korter dan verwacht. Tijdens het wandelen is het vooral heel veel lachen met de kinderen, maar ook met de Roemeense staf. Wat echt opviel, was dat de kinderen heel oplettend waren in het verkeer. Bij iedere auto: MACHINA!
Na een leuke tocht en eindelijk aangekomen bij de waterval, was het tijd voor heeeeel veel foto's. Groepsfoto's, persoonlijke foto's, maar ook foto's die door de kinderen zijn gemaakt. De tijd daar was kort maar krachtig: we hebben optimaal genoten van het Roemeense landschap. (Speciaal voor Desirée) Wat onder andere ook opviel, was het aantal dieren dat los rondliep: koeien, paarden, ezels, honden... Een van de straathonden is ons zelfs helemaal teruggevolgd naar het kamp.

Eenmaal terug op het kamp, hielden wij de kinderen bezig (of andersom), totdat we eindelijk de verlangde woorden hai la mâsa hoorden en naar de deurklink sprintten.
Ons diner bestond uit een simpele maaltijd van groente, vlees en aardappelen, maar de grote klapper was toch wel de warme appeltaart.

Na wat intensieve oefeningen voor de bonte avond zijn we weer met de kinderen gaan spelen, wat iets langer duurde dan verwacht..

We kijken uit naar morgen!
Sanne