Het is vrijdag. De dag waar we met z'n allen tegenaan hikken. Het maken van de laatste herinneringen. Afscheid nemen van de kinderen. Gelukkig is ons programma vandaag ook weer erg vol, dus hoeven we daar voorlopig nog niet mee bezig te zijn.

's Ochtends zijn we uitgenodigd bij Ellen thuis. Om tien uur bewonderen we haar appartement en het uitzicht op de bijzondere vuurtoren van Constanta en op de haven. Na een drankje maken we een rondje om de vuurtoren, om vervolgens naar Casa Sami te wandelen.

In Casa Sami worden in de benedenkamer alle oudere straatkinderen bij elkaar geroepen voor een kringgesprek. De leerlingen zitten met vragen die ze graag beantwoord willen zien. Hoe ben je op straat terechtgekomen? Leven je ouders nog? Heb je nog contact met ze? Maar ook heel basale dingen, zoals hun leeftijd, die vaak erg moeilijk in te schatten is. Ellen fungeert als tolk en zelf ben ik ondertussen bezig met de eerste stappen naar het afscheid: inchecken en boarding passen afdrukken.

De jongeren lunchen. Wij halen in het winkeltje op de hoek ijsjes, zodat ze vandaag ook een lekker toetje krijgen. Daarna eten wij ook. Frietjes met Maria's zelfgemaakte knoflooksaus. Wat mag Casa Sami zich gelukkig prijzen zo'n goede chef te hebben. En wat mogen wij ons gelukkig prijzen dat we allemáál van deze knoflooksaus eten...

De kleintjes komen om te eten. Ook voor hen halen wij in de tussentijd ijsjes. Dat is een soort jaarlijks ritueel geworden met een dubbel gevoel. De kinderen hebben enerzijds natuurlijk zin in een lekker ijsje. Anderzijds weten ze ook dat het ijsje betekent dat ze Casa Sami voor vandaag moeten gaan verlaten, wat inhoudt dat het moment van het definitieve afscheid is aangebroken.

Voor het zover is, komt de reis voor mijzelf tot een emotioneel hoogtepunt. Op het laatste moment komt ineens Florentina Casa Sami binnengewandeld. Florentina. Oude groepen weten precies wie ik bedoel en waarom ik geraakt ben. Ze is een van de oudste sponsorkinderen van onze school, wat betekent dat wij haar onderwijs mogelijk maken. Florentina is intelligent en weet wat ze wil. Maar ze is ook beïnvloedbaar en ze is zich zeer bewust van haar situatie. Al een tijdje zien we op Facebook foto's voorbijvliegen van een 'modellencarrière' die ze is begonnen, onder invloed van een tante in Boekarest. Arm meisje wordt model. Geef haar eens ongelijk.

We vliegen op elkaar af en omhelzen elkaar lang en intens. Ze vertelt dat ze terug is gekomen uit Boekarest en in Constanta blijft. Ze wil haar school fatsoenlijk afmaken. Ze heeft een baantje als babysitter. De reden van haar plotselinge omslag: "I don't want to be someone I'm not".

Even snel als ze gekomen is, gaat ze weer. Ze kan moeilijk omgaan met het sluiten van vriendschappen met mensen die ze (misschien) nooit meer ziet en wil geen band opbouwen met deze leerlingen. Dat is ook de reden dat ze niet mee is geweest op kamp.

En dan is het ook tijd voor alle anderen om te gaan. We knuffelen. En we rekken. En we knuffelen nog meer. En we rekken nog meer. Tranen. Niet zoveel als ik gewend ben, maar een zwaar moment is dit altijd.

Dan is er ruimte voor evaluatie. De Roemeense staf en wij gaan bij elkaar zitten om te praten over het kamp. We vinden wat verbeterpunten, maar komen voornamelijk tot de conclusie dat twee topteams samen een groot team zijn geworden dat een geweldig kamp heeft gedraaid. We ruilen cadeaus. Wij bieden het personeel van het inloophuis een uitstapje aan om de banden nog sterker te maken. Wij krijgen koelkastmagneten met groepsfoto's erop en natuurlijk een mooie nieuwe klok, die Lil' Dees al heeft geclaimd om in een aardrijkskundelokaal op te hangen na de zomervakantie. Aangezien bijna alle leerlingen aardrijkskunde hebben, kan deze claim al snel op een meerderheid van stemmen rekenen.

Een laatste avond in het Grill House in Mamaia. Nog één keer bediend worden door de schele ober met wie we ook al een band hebben opgebouwd. Hij weet dat ik Roemeens studeer. Alle leerlingen worden in keurig Engels aangesproken, maar bij mij weigert hij dat. Hij spreekt Roemeens en accepteert van mij ook alleen Roemeense antwoorden. Leren gaat snel zo!

Alina, het rozenmeisje, komt natuurlijk weer naar onze tafel. Een nieuw gerekt afscheid volgt. Met name met Julia volgt een minutenlange omhelzing. Ineens is Alina verdwenen. Achter Julia op de grond ligt slechts nog een roos. Ik geloof niet dat die roos per ongeluk uit haar bos gevallen is, maar we vragen een ober die roos naar haar terug te brengen, omdat we weten wat het haar kost om dat te doen. Na het eten geven we de ober een hand en een royale fooi.

Op het strand staat de wind naar de verkeerde kant. Opnieuw zorgt overmacht er dus voor dat de aangeschafte wensballon vandaag niet wordt aangestoken. We bewaren hem voor de eerste reünie en gaan terug naar het hotel om nog een paar uurtjes black stories 4( hier te koop:http://www.bol.com/nl/p/black-stories-4/1004004013118382/) te spelen. Met name Zorro is in vorm.

Dan is het zaterdagmorgen. Stefan en Carmen brengen ons naar Boekarest, waar we te horen krijgen dat onze vlucht waarschijnlijk vertraagd gaat zijn in verband met de hevige storm in Nederland. Als onze vlucht op de borden verschijnt, blijkt dat slechts een kwartier te zijn. Als we later echter een kwartier te laat in het vliegtuig zitten, vertelt de piloot ons dat we in Boekarest nog een uur aan de grond gehouden zullen worden.

Een half uur voor de landing springen de stoelriemlampjes aan. We worden geacht de riemen vast te maken, omdat er wat turbulentie aankomt. We vliegen de storm in en de landing wordt ingezet. In eerste instantie is er lichte turbulentie, maar naarmate we de grond dichter zien naderen, begint het vliegtuig steeds heviger te schudden. We gaan van links naar rechts en het hele vliegtuig barst in huilen uit. Het hele vliegtuig? Nee, een groepje leerlingen en hun begeleiders bleven dapper weerstand bieden en genoten hardop lachend van het achtbaaneske avontuur. We landen twee uur te laat in Nederland, maar in elk geval wel onder oorverdovend applaus.

Ruud