Vanmorgen werd ik wakker. Want dat doe je meestal als je geslapen hebt. Maar ik werd niet zomaar wakker. Ik werd wakker op de dag waarvoor ik eigenlijk naar Roemenië kom. We gingen vandaag de echte situatie bekijken van de straatkinderen met wie we afgelopen anderhalve week al een hele sterke band hebben opgebouwd. Hoe zou onze Ghiulu leven in de ‘’huisjes’’ naast het spoor en hoe zouden Mihai en Nicoleta leven bij project Masere?

We begonnen de dag om 9 uur bij Casa Sami. Hier werden we verwelkomd door Ellen en Stefan. We gingen samen met Daniel, Ellen en Carmen naar project Masere waar Mihai, Nicoleta en op dit moment ook Ana Maria leven. Project Masere is een prachtig project dat door de Europese Unie is opgezet in samenwerking met de gemeente van Constanta. Bij project Masere zijn aan de rand van de stad verschillende gebouwen neergezet waar mensen gratis kunnen wonen die voorheen op straat hun leven leidden. En dan denk je, hier wonen zo’n 200 à 300 mensen, want zoveel kunnen dat er toch niet zijn? Bij project Masere wonen op dit moment 3000 mensen en er staan nog steeds veel gezinnen op de wachtlijst. Wat ben ik blij dat Mihai, Nicoleta en Ana Maria hier hun plekje hebben kunnen krijgen. Aangekomen bij het gebouw zochten we naar de goede kamer. Deze hadden we vrij snel gevonden. De moeder deed de deur open. Hier leefden ze met z’n zevenen in een huis met een woonkamer en twee slaapkamers... Twee bedden voor zeven personen. Hoe dit in de praktijk werkt, weet ik niet. Nicoleta was buiten de was aan het doen, dus ik ging even naar haar toe om te groeten. Niks groeten, werken jij. Ja, ik werd meteen aan het werk gezet. Naar een tienjarig meisje luister ik wel, maar als het om het huishouden gaat naar m’n moeder luisteren... Na alle kinderen hier een banaantje gegeven te hebben, vertrokken we weer richting het centrum en stopten we achter het station. Het bleek dat het alleen maar erger werd.

Na een wandeling door een op het platteland lijkend deel van Constanta kwamen we aan bij het huis van Ionela en Elena. Weet je, in eerste instantie viel het mee. Dit huis zag er echt beter uit dan ik had gedacht. Ze hadden een aardige tuin en een vrij grote kamer die er netjes verzorgd uitzag. Maar waar sliepen ze dan? O, in de kamer. En waar kookten ze dan? O, buiten. En waar gingen ze dan naar het toilet? O, ook buiten. Dit maakte de situatie ineens heel anders. Waar ik eerst dacht dat ze eigenlijk veel ruimte hadden, werd die ruimte toch ineens een stuk kleiner. Primitief was het zeker, omdat ze dus echt moeten roeien met de riemen die ze hebben. Maar het heeft ook een keerzijde. Want hoe primitief en slecht het er voor ons ook uitziet, aan de andere kant staan Ionela, Elena en de moeder wel vol trots hun huis te laten zien. Ze zijn zo blij met wát ze hebben, dat het ook wel weer iets heel moois is. Het is een dubbel gevoel.

Na Elena en Ionela’s huis bekeken te hebben vertrokken we richting het ‘’huis’’ van Isa, Emren en Ghiulu. Op deze route kwamen we langs de verwarmingsbuizen van Constanta waar, zeker in de winter, ook vele straatkinderen en straatouderen hun nachten doorbrengen omdat ze anders dood vriezen. Kapotte kleding, lijmflesjes en alcoholflessen wisselen elkaar af op deze erbarmelijke plaatsen van Constanta. Aangekomen bij het huis van Isa, Emren en Giulu stond ik versteld. Ik heb deze kinderen leren kennen als drie supervrolijke kinderen die overal heel fanatiek in zijn en alle kansen grijpen die ze aangeboden worden. En dan dit huis. Een gevoel van onrechtvaardigheid is de baas. Hoe kunnen tien personen in een huis wonen met een woonkamer, een slaapkamer en een minikeuken waarvan de muren uit elkaar vallen, het plafond naar beneden komt en het geen kachel heeft en dan ook nog eens een ruimte waarvoor je veel en veel te veel moet betalen? Nou, zo dus. Ik kan het, nu ik dit zit te schrijven, nog steeds niet geloven. Het maakt het voor mij nog onbegrijpelijker omdat deze mensen ons wel met een big smile ontvangen. Maar als ik mij verplaats in hun leven komt hetzelfde gevoel als dat ik bij Ionela en Elena had weer naar boven. Het is vreselijk als ik het bekijk vanuit mijn oogpunt en natuurlijk zou iedereen het beter willen hebben maar hoe mooi is het dat deze mensen zo blij zijn dat ze dit hebben? En misschien is mooi niet het goede woord want het is helemaal niet ‘’mooi.’’ we willen natuurlijk met z’n allen dat elk persoon op onze eigen kokosnoot een leven kan leiden dat kwaliteit en diepgang biedt maar die kwaliteit en diepgang hebben we in verschillende maten. En die drempelwaarde ligt hier duidelijk lager dan bij ons in ons kleine kikkerlandje en dat moeten we voor nu accepteren. Uiteraard willen we met z’n allen dat ook déze mensen over dertig jaar net zo’n kwalitatief en diepgaand leven kunnen leiden als wij nu, maar dat heeft tijd nodig. We moeten simpelweg accepteren dat we met z’n allen samenleven in een wereld met verschillen en juist die verschillen begrijp je door ze met je eigen ogen te zien zoals hier. Dat is voor mij heel belangrijk. We moeten niet zomaar dingen aannemen. we moeten ze zien.

Na het huis van Isa, Emren en Ghiulu gingen we verder richting het huis van Luminita. Een nog kleiner huis dat absoluut niet lijkt op dat wat wij ‘’huis’’ noemen. We komen binnen in een klein halletje met daarnaast een slaapkamer... That’s it. Oma en baby liggen te slapen, dus rustig doen, wat niet ons sterkste punt is deze twee weken, was noodzakelijk. De volgende huizen, waar we ook een nieuw sponsorkind van de school hebben ontmoet, zijn allemaal vergelijkbaar maar ook allemaal even indrukwekkend! Het blijft knagen aan je en er blijft een gevoel van ongeloof achter na deze route... Hoe kan het dat wij het zo goed hebben en deze mensen deze kans nooit gekregen hebben?

Na deze ochtend gingen we lekker eten bij Casa Sami waar Maria een heerlijke pasta had gemaakt. Even bijkomen van de indrukwekkende ochtend met een goed bord pasta. Wat wil een mens nog meer? Na het eten kwamen de kinderen van Corbu. Dit is een ander inloophuis buiten Constanta waarvan de kinderen ook mee waren op kamp. Aangezien deze nooit nieuwe kleding krijgen, gingen we met deze kinderen winkelen bij de Roemeense Wibra. De kinderen mochten voor maximaal 200 lei (40 euro) kleding uitkiezen en dit is flink veel voor Roemeense begrippen, maar aangezien ze nooit nieuwe kleding aangeboden kregen, vonden we het een goede zaak dit te doen. Nieuwe schoenen, mooie T-shirts en nog een paar mooie korte broeken maakten hun dag weer helemaal goed. Nou ja, hun dag... hun hele maand waarschijnlijk.

Na deze heuse shopervaring gingen we lekker een potje voetballen op een veldje in de buurt met de kinderen van Casa Sami. Met 35 graden ben ik niet heel actief maar die kinderen... Had het Nederlands elftal maar zo’n instelling. Dan hadden we niet verloren tegen IJsland. Na een uurtje was ik wel vrij moe, dus ging ik maar even supportertje spelen net als de meisjes.

Toen we om half vier weer terug kwamen bij Casa Sami gingen de kinderen weer naar huis. Nou ja naar huis, naar hun houten schuurtjes die bedekt zijn met golfplaten. Wij integendeel, deden dat niet. We gingen eten en drinken halen bij de supermarkt voor de avondpicknick op het strand van deze avond. Veel te veel eten is natuurlijk een motto van deze Roemeniëgroep dus we moeten deze traditie de laatste drie dagen wel volhouden. Van spinaziebroodjes tot uitgebreide broodjes met mozzarella en tomaat waar de peper en het zout helaas bij ontbraken.

Na een powernap van een uurtje vertrokken we met de Maxi Taxi richting Mamaia om hier op het strand onze heerlijke avondpicknick op te eten. Ook Dragos, die we ontmoetten in Mamaia, at mee. Na veel gedopt te hebben door flinke boeren van o.a. Lotte en Eline vertrokken we weer naar het hotel. Lekker op tijd was het idee en dat idee kwam uit. Om elf uur na een lekkere wandeling door Mamaia waren we terug in het hotel. De Wifi is slecht in dit hotel dus we hadden geen last van afhakende wifiverslaafden tijdens ons intensieve potje Black stories 4 ( hier te koop: http://www.bol.com/nl/p/black-stories-4/1004004013118382/ ).

Nu lig ik in bed. Ik lig in bed na een dag die mij veel ervaringen heeft gebracht die ik nog niet echt ergens kan plaatsen. De vragen die ik had zijn gedeeltelijk beantwoord want ik weet hoe de kinderen leven en in wat voor erbarmelijke omstandigheden deze kinderen hun dagelijkse bezigheden uitvoeren. Maar nog steeds blijft de vraag aan mij knagen: ‘’Wat kunnen we hier aan doen?’’ Wat opviel was dat elk gezin waar we kwamen wel om geld vroeg aan Ellen om problemen met of om het huis op te lossen. Het is toch erg dat volwassenen niet zelf hun leventje kunnen leiden zoals ze dat eigenlijk wilden? En beseffen de kinderen nou echt dat ze in een slechte situatie leven of ligt hier die grens anders en zijn de kinderen eigenlijk best blij met wat ze hebben? Dit zijn allemaal vragen die ik graag beantwoord zou zien. Daarbij zijn dit ook vragen dat wanneer ik mijn ervaringen even laat bezinken, ik er misschien wel een fatsoenlijk antwoord op kan geven. Maar een ding is zeker. Er moeten dingen veranderen want deze kinderen verdienen zo veel meer. Het gaat goed op school, ze gedragen zich netjes en hebben toekomstdromen van ‘’heb ik jou daar.’’ En hoe graag we ook structureel zouden willen helpen, er is te weinig geld en tijd...

Jan