De wekker gaat. Voor de laatste keer ontwaken we op het kamp in onze fleurige Mickey-Mousebedden. De dag van het afscheid nemen is nu echt aangebroken. Nog voor het ontbijt laten we alle kinderen hun naam op onze blauwe T-shirts vereeuwigen. Alle hartjes en teksten zoals "I love you" geven aan dat de kinderen ons net zo erg gaan missen als wij hen. Dat kan ook niet anders na de mooie tijd die we samen beleefd hebben. De kinderen hebben samen met ons volop genoten. Het is fantastisch om de kindjes te zien stralen! Die glimlach is zoveel waard!

Uiteraard verlaten we het kamp niet zonder goed gevulde buik. Nieuw in het assortiment is de aardbeienjam en een croissant met chocolade en kersensmaak. Na het ontbijt zorgt onze bizonkit (Lotte) nog voor een spannend moment. De telefoon is even zoek, maar gelukkig al snel gevonden door de dokter. Vervolgens gaat Lotte de strijd aan met haar koffer die niet meer open wil. The boss (Bas) schiet haar te hulp en wint het van de koffer. Vervolgens worden alle koffers naar de bus gedragen.

In de bus werd er gecontroleerd of we compleet zijn. Sterker nog, of we niet met één kind te veel terug zouden gaan. Het door zijn ouders gedumpte kindje Seby is de gehele week namelijk liefdevol door de groep opgenomen, maar nu moesten we hem achterlaten... Morgen gaat ook hij weer naar huis.

Om kwart voor tien zijn we klaar voor vertrek en verlaten we het kamp. Wie had gedacht dat we binnen één uur weer terug zouden zijn? Blijkbaar was ERGENS de achterkant van de rechter buitenspiegel afgevallen. De buschauffeur besloot dus om héél langzaam terug te rijden in de hoop de spiegel in de berm te vinden. De gehele Roemeense staf zat op de uitkijk, maar het mocht niet baten. Pas één uur na ons oorspronkelijke vertrek gaf de chauffeur gas en konden we onze reis vervolgen. We kunnen het iedereen aanbevelen om één uur extra met kleine kinderen in een bus te zitten. Nee, op een reis van vijf uur is dat niet wat je wil. Wel hebben wij geleerd hoeveel liedjes en Looney Tunes er binnen deze reistijd passen. Ook werd de hondenfilm (hierover later meer discussie) "Bolt" nogmaals gedraaid. Vanuit de Roemeense buschauffeur gezien is het echter wel begrijpelijk dat hij een zoektocht naar de spiegel begon, want wat je in Roemenië kapotmaakt, betaal je zelf. Net zoals het personeel van Casa Sami de cel in gaat als de kinderen iets overkomt.

Na een tussenstop verliep de tweede helft van de busreis voorspoedig. Om half vier kwamen we aan bij Casa Sami. Helaas voor de kinderen stond er geen ontvangstcomité van papa's en mama's klaar. Een luxe die wij wel hebben als we landen op Schiphol. Bij Casa Sami was het tijd om voorgoed afscheid te nemen van onder andere David, Andrea, Rahela en Gabi. Iedereen nam afscheid van elkaar en er ontstond een emotioneel moment. Bij sommige kinderen en bij een aantal van ons rolden de tranen over de wangen. De kinderen zwaaiden ons uit, aangezien coördinator Stefan ons met het busje naar hotel Florentina zou brengen. Terwijl David nog "best friends forever" naar Julia riep startte het zo goed getimede nummer "When I see you again...".

Om alle indrukwekkende gebeurtenissen te laten bezinken en te bespreken zijn we 's avonds gaan uit eten in Mamaia. Spontaan ontstond er een vriendschappelijk, doch zeer vurig debat. Het was Jan versus Meike, Merel, Julia en Eline. Inzet van het debat waren de hondenfilms met speciale aandacht voor de emoties. Oftewel man versus vrouw(en), oftewel cat versus dogs. Voor het publiek een genot om te zien! Daarnaast ook een avondvullende bezigheid. Eenmaal terug in het hotel werd de competitie voortgezet met enkele potjes "klootzakken".

Desirée