Vanochtend werden we wakker en begonnen de dag met het delen van onze dromen. In Lotte haar droom was meneer Litjens haar vader en zoende ze met Zac Efron (iedereen hier jaloers), waarna ze hem ook meteen vermoordde. Julia, Bas en Eline waren vroeger opgestaan om te gaan joggen. De rest verklaarde ze voor gek en bleef nog even lekker liggen. We ontbeten en verzamelden toen om met de bus naar een vulkaan in de buurt te gaan.

In de bus zat ik naast Emre. Gelukkig kon ik deze keer wel even mijn ogen dicht doen, in tegenstelling tot toen Ghiulu op de heenreis naar het kamp naast me zat. Bij de vulkaan was Desirée helemaal in haar element en moest zich inhouden om niet al haar kennis over deze moddervulkaan met ons te delen. Natuurlijk was ik weer degene die met m'n schoen in een moddervulkaan moest stappen, waardoor ik nu grijze schoenen heb. Nadat er tientallen foto's van elkaar en met elkaar werden gemaakt, gingen we terug naar het kampterrein.

Bij de lunch aten we voor de eerste keer de beruchte mamaliga. Een groot deel van onze groep vond het niet te (vul)kanen, terwijl het andere deel het toch best lekker vond. Als nagerecht kregen we taart, ter ere van de verjaardag van Roxy en Stefan. Verjaardagsliedjes werden in het Roemeens en in het Nederlands gezongen. Na de lunch was het voor de kinderen tijd voor de siësta en wij gingen het middagprogramma voorbereiden. We speelden onder andere 'Chinese muur' en 'zaklopen' en ondanks de hitte genoten alle kinderen ervan. Tijdens het avondeten kregen we blikkippen en drumsticks en ik (volgens Lotte) een HOMP aardappelen. We verbrandden onze calorieën meteen tijdens een potje voetballen. Ik heb niet vaak zo'n lomp potje voetbal meegemaakt: één voor één strompelden de kinderen die een voetbal in hun gezicht hadden gekregen het veld af. Ook onze eigen Desirée (voetbal(vul)kaner) was de dupe van de wilde schoten van Stefan.

Nadat niemand meer zin had om de rest van het kamp geblesseerd rond te lopen, zaten we in het gras in een treintje elkaar te masseren en werden de kinderen langzamerhand naar bed gestuurd. We sloten de dag af met een gesprek over hoe onze Roemeniëgroep door Ruud en Desirée is samengesteld en wat de reden is waarom we hier met deze groep zitten.

Het besef kwam vandaag ook wel dat we alweer op de helft van onze Roemeniëreis zijn.Een week geleden begonnen we aan ons avontuur en over een week zijn we weer thuis. De afgelopen week ervaar ik in ieder geval als een fantastische en bijzondere week en ik hoop dat de komende week net zo indrukwekkend wordt.

Tegenwoordig ga ik door het leven als Miru of Merelo, Merel blijkt toch wat te moeilijk te zijn.

Somn Usor!