Om zes uur gaat de wekker, omdat we vandaag al vroeg op kamp gaan. Slaapdronken zitten we in de Maxi Taxi op weg naar Casa Sami. Daar staan alle kleine kinderen al klaar voor vertrek. Zelf was ik zeer verheugd over het feit dat Kornel, de man van psychologe Carmen, aanwezig is om mee te gaan naar Buzau. We laden de bus vol en nemen afscheid van alle moeders en Marin. De kinderen claimen zo snel ze kunnen hun Nederlander, zodat ze daar in de bus naast kunnen zitten.

In de bus wordt gezongen en getekend en met sommige kinderen moet nog kennisgemaakt worden. De film Bolt over een of andere rare hond wordt opgezet en zowat de hele bus valt in slaap. Als we wakker worden, zijn we overgestapt op Looney Tunes en die werken sfeerverhogend.

We komen aan op het kampterrein. Alle dozen met spullen voor de kinderen worden naar de eerste verdieping gebracht en de Nederlanders betrekken de begane grond van een van de op het terrein aanwezige gebouwen. Als de kinderen hun kamers inruimen, verkennen wij het kampterrein.

We gaan voetballen. Stefan en Daniel met alle meiden tegen de rest. Eén keer in mijn leven denk ik: ‘Weet je wat? Ik laat me van mijn beste kant zien en ik voetbal mee.’ Dat duurt geen tien minuten. Ik passeer Laura en Desirée en... dat is eigenlijk tot waar ik het me kan herinneren. Ik lag op de grond en kon niet meer lopen. Net als tijdens de Roemeniëreis van 2012 ben ik op dag één van het kamp uitgeschakeld. Deze keer gelukkig niet door gekneusde ribben, dus hopelijk kan ik morgen weer volledig meedoen.

Het eerste driegangendiner dient zich aan. Als voorgerecht krijgen we een tomaat en een stuk kaas. Sorry voor alle eerdere groepen dat ik hierover nooit uitgesproken raak, maar WAT zijn de tomaten hier lekker. Dat is andere koek dan die ‘geweldige’ Hollandse tomaten. Als hoofdgerecht hebben we aardappelpuree, varkensvlees van de grill en de eeuwige wittekoolsalade. Ik zit tussen Roxana en Mihai. Aan tafel is het een wisselparade van jewelste. Vlees wordt geruild voor witte kool. Als toetje zijn er sinaasappels, maar de meeste kinderen aan mijn tafel zijn alweer naar buiten verdwenen. Daar profiteert Ellen dan weer van.

Na het eten kijk ik weer naar een voetbalwedstrijd en spelen de anderen een frisbee-namenspelletje. Om negen uur moeten de kinderen naar bed, behalve Mihai. Die is wat ouder dan de rest en mag nog tot tien uur bij ons komen zitten. We spelen wat spelletjes met hem en als hij vertrekt, schakelen we over op een hoogstaand spel dat te talig is om met Mihai te spelen: durven, doen of de waarheid. Terwijl Meike op de tafel de vogeltjesdans doet, slaan wij wat hondjes van ons af, uit angst voor donsholheid. Op basis van het spel worden de gesprekken steeds diepgaander, tot we rond middernacht naar de kamers vertrekken.

Ruud