Dag vier in Roemenië. En wat een leuke dag was het. Een dag die van tevoren geschetst werd als leerzaam, leuk en gezellig. En dat was het zeker weten.

We begonnen deze dag met een voortreffelijk ontbijt. Nouja voortreffelijk is een groot woord, het was goed. Nouja goed...Het was niet zo lekker. Nouja niet zo lekker...Het was k**. We kregen een heerlijke knakworst met een partje tomaat en een plakje komkommer. Ohh ja en ook nog vier heerlijke stukjes worst. Nouja heerlijk...het was lekker. Nouja lekker...het was goed te eten. Nouja goed te eten...Het was eigenlijk niet zo lekker. Nouja niet zo lekker...het was gewoon vies. Maar zoals we allemaal weten, erger je niet, maar verbaas je.

Om kwart voor negen werden we opgehaald door Stefan. Met hem gingen Ruud, Meike en ik vlees halen bij de slager. De rest kwam met de Maxi-Taxi naar Casa Sami toe waar wij onze reis, nadat we bij de slager waren geweest, ook naar vervolgden. De slager was overigens wel een ervaring. Het vlees was ook niet echt vlees te noemen. Het waren meer halve koeien en halve varkens. Maarja dit even terzijde.

Nadat we het vlees ‘’inside da building’’ hadden gingen óók wij naar Casa Sami. Hier hebben we een beetje gekletst met de begeleiding en daarna vertrokken we al vrij snel met de bus naar een plaats met een heel moeilijke naam, waar we gingen barbecuen met de ouderen van Casa Sami. Nouja ouderen... Het waren wel ouderen waarmee je prima een heerlijke competitieve wedstrijd kon spelen als het om voetbal ging. Heerlijk om te zien hoe deze mensen even uit de penarie zijn en lekker vrij kunnen zijn in hun doen en laten. Na een lekkere pot voetbal gespeeld te hebben met de ouderen, gingen we dan eindelijk barbecuen.

Een Roemeense barbecue is overigens niet wat wij Nederlanders verstaan onder een barbecue. Een Roemeense barbecue is eigenlijk meer een

‘’Weflikkerenallestegelijkopeenbarbecueenetenhetdanpasdaarnaopbarbecue.’’

Nouja voor de echte mannen onder ons natuurlijk geen probleem want ja, wat is er nou beter dan kilo’s vlees naar binnen bunkeren en dan ook nog met je handen mogen eten? Voor de meisjes onder ons was dit natuurlijk iets minder fijn maar óók bij hen werd de mannelijkheidsfactor met de minuut groter. Hoewel we geen genoeg van het sporten en het eten konden krijgen moest er toch een eind komen aan deze middag. Het weer hielp mee om iets eerder weg te gaan dan gepland. Het was vandaag namelijk niet zo’n mooi weer in het altijd zonnige Roemenië. Regen en zon speelden een wedstrijd tegen elkaar maar de winnaar was in de meeste gevallen de regen. Niet leuk dus. Hoewel we het dus heel erg leuk hadden, vertrokken we weer richting Constanta. In de bus heb ik een leuk gesprek over PSV met Dragos. Dragos is een begeleider van Casa Sami. PSV heet hier overigens pjeuesvjé. Het verbaasde me dat hij serieus de halve selectie kende die ik nu natuurlijk niet op ga noemen aangezien ons gehele vrouwelijke publiek dan afhaakt bij deze zin. De bus die ons deze dag vervoerde van plek tot plek zette ons zelfs bijna bij het hotel af.

Na deze zeer vermoeiende busreis, waar ik het met Lotte over verschillende levensvragen heb gehad, namen we met z’n allen een heerlijke powernap. Een powernap van twee uur lang wel te verstaan. Bas was in deze twee uur zeer aanwezig in de groep met z’n snurkgeluiden die de gehele ruimte vulden. Na deze powernap van twee uur, die nou niet bepaald voor iedereen ‘’power’’ bracht, gingen we het leuke spel van Merel, genaamd ‘’Het vijfwoordenspel’’, spelen. Na veel acteerwerk waarbij men de woorden moest raden, hadden we hier ook wel weer genoeg van. Overigens moet nog wel gezegd worden dat Ruud en ik met duidelijke cijfers de eerste plaats deelden.

Na dit spel kleedden wij ons om en gingen we naar Mamaia om daar even over de kermis te lopen en nog een hapje te gaan eten. Toch is het apart om te zien hoe in een stad zoveel verschillende mensen rondlopen als het gaat om welvaart. Het ene deel van de dag loop je tussen de straatjongeren en ’s avonds loop je tussen de welvarendste Roemenen die er in dit land rondlopen, namelijk, de toeristen. We gingen een lekkere pizza eten bij Baf’s grillrestaurant. Het was een gezellige avond waar leuke en ook mooie verhalen ter sprake kwamen. Verder sloten we deze avond met een gezamenlijk drankje. En in Roemenië zeggen we dan, noroc!

Na dit etentje gingen we weer richting het hotel. Bij een bar waar een traditionele Roemeense dans werd opgevoerd konden de Nederlanders natuurlijk niet ontbreken. Dus deden we mee. Superleuk maar het werd mijn telefoon fataal. Enkele scheurtjes in m’n scherm waren het gevolg. Ik ben toch niet zo’n liefhebber van die typisch Roemeense dans.....Niet dat ik dat van tevoren wel was maar toch.

Het was een mooie dag met mooie momenten (ondanks m’n telefoon dan) die wij met z’n allen niet snel zullen vergeten. En de komende weken zullen we heel erg veel van deze dagen krijgen. En van mezelf kan ik zeggen dat ik er zin in heb maar de rest van de groep heeft dat zeker ook. Dat is te merken aan de sfeer, de betrokkenheid en de band die ontstaat in de groep.

Doei. Jan.

P.S. Om 1 uur 's nachts kwamen er ook nog even twee verschrikkelijke clowns binnen die Ruud wilden laten schrikken. Een anti-climax was het gevolg. Daar stonden Merel en Lotte dan met hun beteuterde gezichtjes.