Roemeniëreis nieuwe stijl - er wordt niet alleen gebouwd!

Maandag 9 juli 

Buna ziua! Daar zijn we weer! We hebben twee drukke dagen achter de rug. Vandaar dat het blog een tijdje stil lag. Afgelopen maandag zijn we voor het eerst iets met de kinderen van de school gaan doen. Om elf uur verzamelden we bij een binnenspeeltuin(tje) in Siret. Dit was een kleine ruimte boven in een gebouw met een springkussen, een trampoline, speelhuisjes en heel veel speelgoed. Roxana, een meisje met klompvoetjes, werd omhoog gedragen door Luke. Eenmaal boven moesten we allemaal even wennen, zowel wij als de kinderen, maar al snel was het ballengevecht in volle gang. Uiteindelijk kwamen zelfs Andrei en Mihaela, de twee stillere kindjes, los, wat erg mooi was om te zien.

Na een uurtje in de binnenspeeltuin gingen we met de kinderen naar de kebabzaak om de hoek. Hier kregen ze allemaal een kebabschotel, die er bij de meesten met gemak inging. Andrei had zo’n dorst, dat hij zelfs zeven bekers melk naar binnen goot! Jum! Hierna gingen we naar de speeltuin aan de overkant van de straat. Handjes vast terwijl we overstaken ging nog wel, maar daarna rende iedereen als een dolle in het rond. Na de buitenspeeltuin waren we nog steeds niet uitgespeeld, dus begaven we ons terug naar de binnenspeeltuin. Een wedstrijdje paardje rijden resulteerde in wat geschaafde knieën bij Michiel en Mirabelle, maar ach: het was het waard. Ook de vogeltjesdans en de kabouterdans vielen goed in de smaak. Helaas was het toen alweer tijd om te gaan.

De dag was nog niet om, dus vertrokken we naar de school, om daar verder te bouwen. We hebben verder gemetseld aan de poort en we hebben een plan opgesteld voor de berging op de zolder. Het was te laat om hier nog aan te beginnen maar vandaag (woensdag) gaan we hiermee verder.

Ruud en Kevin gingen in de tussentijd met Maxime op pad om hout te kopen voor die berging. Daarvoor gingen ze echter ‘even’ een contract afsluiten bij een energiebedrijf. Wat wij in vijf minuten regelen via internet kostte nu twee uur. In het kantoor van het enige energiebedrijf in de omgeving, dat tienduizend mensen van stroom moet voorzien, werken drie mensen. Ze worden van de een naar de ander gestuurd. Stempeltje hier, handtekening daar… maar twee lange uren later is het gelukt.

Houtwinkels vinden ze nergens. Uiteindelijk rijden ze achterom bij een meubelfabriek om te vragen of ze daar hout mogen overnemen. Het mag en de eigenaar van het bedrijf geeft de balken uit sympathie voor ons doel voor 200 lei in plaats van 300 mee.

Als afsluiter van de dag gaan we, o wat een verrassing, naar de Black Cat.

Dinsdag 10 juli

Dinsdag gingen we naar Botosani, waar zich het weeshuis bevindt. Om elf uur vertrokken we met een busje, afkomstig uit Nederland, naar het pleeggezin. In eerste instantie waren wij verbaasd. Naast de buschauffeur was er namelijk ook een jongen van vijftien mee. Wij dachten eerst dat dit de zoon van de buschauffeur was, maar later bleek dit zijn buurjongetje te zijn. Zijn moeder was met de noorderzon vertrokken en zijn vader verkoos alcohol boven zijn zoon. De buschauffeur ontfermt zich daarom over het jongetje. We realiseerden ons hierdoor dat we het eigenlijk wel erg goed hebben in Nederland.

Eenmaal aangekomen bij het pleeggezin werden we hartelijk ontvangen met koffie en koekjes. Een van de meisjes, Cati, was meteen erg opgewekt. De rest was wat terughoudender, maar we voelden ons wel welkom. Gabi en Petrica gaven ons in groepjes een rondleiding door het huis. Dit zijn twee overgebleven broertjes uit een gezin van vijf kinderen en zij zitten nu al tien jaar in het pleeggezin. De andere drie kinderen zijn omgekomen bij een brand waarbij de ouders niet hadden opgelet. Petrica gaat volgend jaar IT studeren, dus hij krijgt een laptop die in Nederland was opgeknapt door de leerlingen van Otger van Delft bij informatica. Hij was er zichtbaar gelukkig mee.

Nadat iedereen zich verzameld had, vertrokken we naar de bowlingbaan. De pleegkinderen waren door het dolle heen en leefden zich uit aan het begin van de baan, maar ook op de baan. Ook Gabriel, de kleinste van het stel, was totaal niet moe te krijgen tot verbazing van iedereen. Gabriel is pas vier weken geleden opgenomen in het pleeggezin, nadat bleek dat zijn moeder zwaar alcoholist was en zijn vader niet in beeld. Weer heftig om te horen wat ouders hier (niet) doen met hun kinderen.

Na het bowlen gingen we bij de foodcourt op dezelfde verdieping van het warenhuis eten, tot groot genoegen van de kinderen. Souvlaki of pizza, de kinderen aten alles gulzig op. Hierna gingen we terug naar het weeshuis, waar de huishulp als dank voor onze actie, nog eens bergen pannenkoeken had gebakken. We zaten eigenlijk al vol, maar uit fatsoen at iedereen er één of twee op.

Na de pannenkoeken was het helaas al weer tijd om naar huis te gaan. Snel werd er nog een groepsfoto gemaakt en wat knuffels uitgedeeld, maar daarna was het toch echt tijd om te gaan.

Op de terugweg zijn we nog langs het meer van Siret gereden, om van het mooie uitzicht te genieten en wat leuke foto’s te maken. Terug bij het pension haalden we nog een toetje in de supermarkt en hielden we nog een spelletjesavond.

Tot de volgende keer!

Roemeniëreis nieuwe stijl - zondag rustdag

Zondag 8 juli

Hallo, vandaag onze tweede blogpost! We hebben een rustig dagje achter de rug, want zondag rustdag natuurlijk. De meeste Roemenen zijn hier geloviger dan wij in Nederland gewend zijn, wat dus inhoudt dat er op zondag niks gedaan wordt. Wel kon je ’s ochtends het kerkgezang goed horen in de kamer en op straat.

We zijn de dag begonnen met een lekker ontbijtje. Zoals iedere morgen doen de mensen van het pension iets speciaals bij het ontbijt, vandaag kregen we eieren. Na het ontbijt gingen we gelijk door naar de supermarkt, om nog meer water te halen. Het idee om te zwemmen verwaterde (hehe grappig) vanwege het weer, dus gingen we spelletjes spelen. Toepen, Codenames en Black stories passeerden de revue. Toen gingen we op zoek naar een plek om te lunchen. Maar het is en blijft Siret en na een leuke wandeling door het dorp, kwamen we uiteindelijk weer terecht bij het pension voor onze lunch. Ook tijdens de lunch waren de spelletjes nog niet voorbij. We speelden ‘Raad het voorwerp’.

Na de lunch, rond een uur of drie, besloten we naar de grens van Oekraïne te lopen. Dit was een wandeling van ongeveer 3 kilometer heen en dus ook weer 3 kilometer terug. Halverwege onze wandeling moesten we terugrennen naar een oud tankstation waar we net langs waren gekomen, omdat het toch vrij hard begon te regenen. Eline voerde hier nog een mooie regendans uit. Eenmaal bij de grens aangekomen bleek het niet heel bijzonder en gingen we vrij snel weer terug, maar we hebben toch een blik op Oekraïne mogen werpen. We speelden hier nog een vurig potje ‘Bang! The Dice Game’, om vervolgens te gaan eten. En raad eens waar? Black Cat natuurlijk. Het was zondag en druk, dus deze keer duurde het nog langer dan de afgelopen dagen. Ties, Maud en Eline moesten zelfs 1,5 uur wachten op hun eten. Maar dan heb je ook wat hè. Morgen meer…!

Roemeniëreis nieuwe stijl - eerste dagen

Donderdag 5 juli

Waar te beginnen? Nou ja, in Nederland natuurlijk! Onze reis begon op Eindhoven Airport. Huilende mensen bij het afscheid van de ouders, te zware koffers en nog veel meer drama. Maar uiteindelijk zaten we dan veilig in het vliegtuig naar Cluj-Napoca, onszelf te vermaken met leuke Roemeense boekjes en eten. Eenmaal in Roemenië stond ons een busreis van vijf uur te wachten, althans dat dachten we. Toen leerden we het principe kennen: ‘erger je niet, verbaas je’. De kofferbak van de bus bleek namelijk veel te klein te zijn, waardoor een deel van onze koffers in het gangpad van het busje moest. Bovendien duurde de reis uiteindelijk nog zo’n zeven uur. Lekker krap, lekker benauwd, of zoals Ruud het omschrijft: busrit from hell. Om half vijf ’s nachts kwamen we dan toch aan bij ons pension in Siret! Welterusten!

Vrijdag 6 juli

Een paar uur later, om 12 uur, zaten we aan ons omeletje als ontbijt. We hadden geen haast, want vandaag was meer een oriëntatiedagje. Daarom was het ook niet erg dat verscheidene personen (we noemen geen namen) te laat aan het ontbijt verschenen. ;-) Na het ontbijt gingen we voor het eerst de school bezoeken, onder begeleiding van Mariëlle. Hier hebben we de kinderen ontmoet voor wie we dit allemaal doen. Hierna zijn we Siret gaan verkennen, waarbij we ook een leuke off road route tegenkwamen. Terug bij het pension gingen sommigen van ons mee met Mariëlle naar de school om de kinderen wat te eten en te drinken te brengen. Het klinkt misschien wat cliché, maar het was erg leuk om te zien dat je deze kinderen met zo iets kleins zo blij kan maken.

’s Avonds aten we bij de Black Cat en ook maakten we nog een klein avondwandelingetje. Toen was de dag alweer om!

Zaterdag 7 juli

Tijd voor het echte werk! De wekker ging al om acht uur deze ochtend. Voor sommigen was het wederom moeilijk om op tijd aan het ontbijt te verschijnen. Maar het echte werk dus: we gingen op weg naar de school om daar te klussen en te bouwen. De groep splitste zich op. Een deel ging naar de zolder om daar kozijnen af te werken en te isoleren. Het andere deel bleef in de tuin om de fundering van de poort schoon te maken en met de zeis een beetje gras te maaien (alhoewel Daniël en Lia de enigen waren die er echt iets van konden). Na de lunch begonnen we aan het metselwerk van de poort. De eerste laag is gelegd! De mensen van havo/vwo hebben veel gekeken en geleerd van de mensen van vmbo bwi (bouw, woon en interieur). Zo hebben we leren metselen, stenen leren doorhakken en nog veel meer. Dit was al een hele ervaring op zich. Woensdag en donderdag zetten we onze bouwactiviteiten voort.

Bonusverhaal: Daniël, Dex, Luke en Tom gingen samen met Brândusa (een Roemeense begeleider van Jacob’s Well) materialen halen bij de bouwmarkt. Brândusa bleek echter niet de beste coureur. Haar rijgedrag bestond voornamelijk uit toeteren naar iedereen die, al dan niet terecht, geen voorrang verleende. Dat gaf haar de bijnaam Maxime Verstappen, waardoor iedereen haar nu alleen nog maar Maxime noemt. Dit weet ze zelf echter niet.

Dit was het voor onze eerste post! La revedere!

Dag 10

De haan begon vandaag vroeger te kraaien. Om 8:30 uur zaten we al aan het heerlijke ontbijt: een broodje met een omeletje, tomaatje, stukje kaas, ham en jam. Meteen daarna vertrokken we met de bus naar Brasov, een stad die ongeveer een uurtje rijden van het kamp afligt. Onderweg passeerden we het kasteel van Dracula en de ruïne van Rasnov.

Aangekomen in Brasov liepen we door een heel mooi park naar een kabelbaan die ons een mooi uitzicht gaf over de stad. We hebben daar allemaal erg van genoten. Daarna liepen we over trappen een stukje verder de berg op, en uiteindelijk waren we op 1000 meter hoogte. Sommigen van ons waren niet voorbereid op deze tocht die we te voet aflegden. Met slippers was het lastig om over de stenen te lopen, maar het uitzicht was de moeite waard. Er werden veel foto’s gemaakt op het hoogste punt van de berg. Een vrouw was boven op de berg bezig met het maken van een zandtekening: ze had daarvoor wit zand meegebracht en was met haar handen lijnen in dat zand aan het trekken. Het leek erop dat het een mooi kunstwerk moest worden. Een man fotografeerde haar werk. De kinderen keken aandachtig toe.

Na enige tijd liepen we over de vele trappen naar beneden naar het centrum van de stad, naar het plein achter de Zwarte Kerk. Daar werden we getrakteerd op een lekker softijsje. Het was druk op het plein: veel gezellige terrasjes. Het viel op dat op het plein religieuze mensen toeristen aanspraken. Onze kinderen hebben ondertussen de vele duiven gevoerd (en gevangen!) en bij de fontein gespeeld met water. Het was voor ons allemaal een echt uitstapje.

Terug op het kamp genoten we van het lekkere middageten: kippensoep, mamaliga en sarmale. Sarmale is gehakt, gerold in witte kool. Het viel bij ons allemaal erg in de smaak; David had een record van twaalf stuks sarmale. Vervolgens hebben we in het Roemeens en daarna in het Nederlands “Lang zullen ze leven” gezongen voor Stefan, Roxy en Elena. De kok trakteerde op zelf gebakken chocoladetaart. De jarigen ontvingen van ons cadeautjes en waren ons erg dankbaar. In Roemenië is het niet gebruikelijk om de cadeautjes meteen uit te pakken. De kinderen gingen daarna siësta houden tot 17:00 uur….. en wij uiteindelijk ook.

Na de siësta verzamelden de kinderen zich weer op het speelveld. We gingen voetballen, touwtje springen, trampoline springen en een groepje ging worstelen. Bij dat laatste ging het mis. Tijdens een potje worstelen viel Stefan, onze groepsleider, verkeerd op de grond. Hij had pijn in zijn schouder, kon zijn arm nog bewegen, maar er stak een bultje boven zijn schouder uit. De timing kwam niet goed uit: een minder prettig cadeautje op zijn verjaardag. Er werd door een aantal kinderen alarm geslagen: Carmen werd erbij geroepen. Ze belde meteen de ambulance. Wij waren erg bezorgd om Stefan. Het duurde en duurde… Na ruim een uur kwam de brandweerauto het terrein opgereden. Stefan werd op de brancard gelegd, de auto ingeschoven en naar het ziekenhuis in Brasov gebracht. Tijdens het avondeten werd Carmen door de eigenaar van het kampeerterrein naar het ziekenhuis gereden. Daar zijn röntgenfoto’s gemaakt van Stefans schouder. Na het avondeten, mamaliga met worstjes en zure room en daarna clatite (pannenkoeken), vulden we de avond met verschillende spelletjes.

Ties en Nadine gaven Engelse les aan een paar kinderen, in het bijzonder aan Funda. Ze leerden lichaamsdelen, kleuren, tellen, werkwoorden en de kinderen werden zelfs overhoord. Touwtje springen wordt elke dag gedaan: de stand wordt dagelijks bijgehouden. Maandag lag het record op 111 sprongen achter elkaar. Vandaag is dat record verbroken door David met 125 sprongen. De jongste kinderen oefenen net zolang, totdat ze ook het springen beheersen. Het gaat elke dag beter.

Stefan en Carmen komen terug uit het ziekenhuis. Stefan mag van de artsen de kampweek afmaken. De volgende week moet hij naar het ziekenhuis van Constanta. Daar bekijken ze zijn schouder opnieuw. Wij vinden het heel fijn dat hij in de groep terug is gekomen en het kamp met de kinderen mag afsluiten. Hij is tenslotte “de chef” volgens de tekst op zijn T-shirt.

~ Rica en Gerrie

Dag 9

Het is toch wel wennen om wakker te worden met een prachtig uitzicht op de bergen. In tegenstelling tot Nederland en Constanta is het hier helemaal stil. Er zijn geen grote wegen in de buurt. Je hoort hooguit een haan kraaien en dat is wat mij betreft al een geweldig begin van de dag. Om negen uur begon het ontbijt: lekker brood met een gekookt eitje, tomaatje, kaas en ham , geserveerd op mooie houten platen.

Toen een aantal bergtoppen verdwenen achter donkere wolken, besloten we om het programma van de dag om te wisselen. De ochtend hebben de kinderen zich vermaakt met allerlei spelletjes. Het kampterrein heeft een veldje met voor ieder wat wils. Er is een goal en er zijn schommelbanken. Ook is er een speeltuintje en zijn er grote houten palen die Daan allemaal heeft beklommen (vraag me niet hoe hij in hemelsnaam aan die energie komt).

Buiten het uitzicht is er nog wel iets waar we wel aan kunnen wennen: de lunch. De Roemenen eten in tegenstelling tot de Nederlanders iedere middag warm, wat een cultuurshock! Door lokale keukenhulpen werd voor ons de lokale keuken voorbereid. Dit bestond uit een stevige soep en een warme hap waarvan ik de naam niet meer weet.

Na de lunch gingen we te voet de prachtige natuur verkennen. Alle kinderen kregen een flesje water voor de lange tocht naar een waterval in een nabijgelegen natuurpark. De wandeling naar het park was al de moeite waard. Bran is een dorpje met oude huizen. Het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan. Ik vond de oude Dacia’s in Constanta al bijzonder, maar hier rijden de boeren nog met paard en wagen door de straten! Veel huizen zijn van hout gemaakt en in bijna iedere tuin zie je wel iemand zitten. De mensen hier komen geloof ik erg veel buiten en gelijk hebben ze! Onderweg kwamen we allerlei dieren tegen. Ezels en paarden liepen los over de straten. Een groep straathonden volgde ons de gehele wandeling. Op den duur maakten huizen en schuren plaats voor bomen en rotsen, en de asfaltweg veranderde in een kiezelpad. Na anderhalf uur wandelen kwamen we aan bij de waterval. De waterval was niet erg spectaculair maar in combinatie met de omgeving was het een prachtig stuk natuur.

Terug op het kamp stond het avondeten op ons te wachten. Het avondeten werd net als gisteren geopend met een gebed. Gabi wenste alle goeds voor de personeelsleden van Casa Sami, waarop alle kinderen ‘Amen’ zeiden.

~ Thei

Dag 7

Omdat we morgen aan het kamp beginnen, hebben we vandaag een rustdag. We kunnen doen wat we willen en besluiten om de dag in tweeën te delen. Eerst gaan we cultuur snuiven in het oude centrum van Constanta en daarna gaan we voor de broodnodige actie naar Aqua Magic, het waterglijbanenparadijs.

Als we ons hotel uit stappen, blijkt dat de gemeente Constanta in de gaten heeft dat er een groep Nederlanders rondwandelt in de stad. De gevaarlijke oversteek die we iedere morgen moesten maken van ons hotel naar de plek om een Maxitaxi aan te houden, is ineens stukken minder gevaarlijk. Iemand heeft de straat van ons hotel midden in de nacht voorzien van een splinternieuw zebrapad, inclusief verkeersborden. Gelukkig zijn we hier volgende week ook nog een dag om hiervan te genieten.

We laten ons door de Maxitaxi afzetten aan het begin van de nieuwe boulevard en we wandelen naar het centrale plein van het recent gerenoveerde centrum. Daar bezichtigen we het mooie museum, het standbeeld van Ovidius, de moskee en de grote kerk. Dan verandert wat een vrolijke, leuke dag had moeten worden alsnog in een heftige situatie. Voor de kerk staat een zwerver. In eerste instantie zie ik hem alleen met zijn handen in de lucht gebeden prevelen, maar de leerlingen wijzen me erop dat hij hevig bloedt. De tegels voor de kerk liggen inderdaad al vol bloed en die plassen worden steeds groter doordat het met redelijke snelheid onder zijn broekspijp uit over zijn schoen de straat op sijpelt. Ik hoor een vrouw in het winkeltje naast de kerk aangeven de hulpdiensten te bellen en besluit met de leerlingen de kerk in te lopen om die te bezichtigen. SuYan wil daar echter niks van weten en onder het motto ‘We zijn hier om mensen te helpen, dus dat zal ik doen ook’, biedt ze de man zakdoeken en een fles water aan. Hij neemt de zaken aan, uit zijn dankbaarheid naar SuYan, maar doet er vervolgens helemaal niks mee. Ondanks dat een bewonderenswaardige poging deze man te helpen. We vertrekken als we in de verte de sirenes van de hulpdienst aan horen komen.

Iedereen is wat ontdaan en we hebben even tijd nodig om er weer bovenop te komen. Daarna wandelen we verder en komen we aan bij de boulevard. In de volle zon schittert het prachtige oude casino en we nemen uitgebreid de tijd om foto’s te maken. Voor het casino is een fitnessfestival aan de gang. De dames in de groep nemen deel aan de openbare zumbales. We kopen wat cadeautjes voor de jarigen van komende week, eten een hapje bij een Italiaans restaurant en eindigen ons sightseeinguitstapje bij het beeld van de wolvin met Romulus en Remus. Daar nemen we de Maxitaxi naar het hotel en van daaruit naar Aqua Magic. Daar beleven we een fijn einde van deze dag.

Dag 8

De eerste dag van het kamp! In alle vroegte worden we opgehaald bij ons hotel en we verzamelen bij Casa Sami. We laden alle bagage in de touringcar en stappen in. We zijn onderweg naar Bran! We stoppen na tweeënhalf uur voor ontbijt bij een tankstation. Ineens regent het en het is ijskoud. Dat hadden we hier nog niet meegemaakt. Onder een afdak staan we totaal verkleumd boterhammen met ham, kaas en ketchup te eten. Zo snel als we kunnen zitten we weer in de bus. De chauffeur moet nog even stilstaan, maar binnen is de temperatuur een stuk aangenamer.

In de volgende etappe vallen er steeds meer ogen dicht. Als een rijdend hotel naderen we onze eindbestemming. Als we het kasteel van Dracula passeren, weten we dat we er bijna zijn. Viorel, die ik nog ken van voorgaande jaren, staat al klaar om ons te begroeten. Alle meiden worden het kampterrein op gestuurd en alle jongens moeten helpen met uitladen. De kamers worden verdeeld, we lunchen met brood, chocoladecroissants en bananen, waarna de uitgelaten bende naar buiten rent. Meteen worden de twee trampolines, het trapveld, het klimkasteel, de pingpongtafel en de vele andere speelmogelijkheden in gebruik genomen. De rest van de dag is een groot feest. We spelen met de kinderen, eten aardappelpuree met kip, maken een programma voor de rest van deze week en sluiten de dag af met de inmiddels traditionele spelletjes.

~ Ruud

Goede vroege morgen

De dag begon vroeger dan normaal. Om 9 uur stonden Stefan en Carmen klaar om ons op te halen. We reden naar de Kaufland, een megasupermarkt, om inkopen te doen voor de barbecue die middag. Nadat we alle ingrediënten voor de barbecue en de pannenkoeken gevonden hadden, sloegen we allemaal nog een fles water in. Niet vanwege de dorst, maar vanwege de mooie glazen flessen (hoe we er straks voor zorgen dat onze koffers niet te zwaar zijn, zien we dan wel). Aangekomen op de parkeerplaats misten we Rica en SuYan nog. Gerrie en Ruud besloten ze te gaan zoeken. Zonder na te denken liep Gerrie de winkel in met haar net afgerekende boodschappen. Meteen werd ze aangehouden door een bewaker en moest ze haar aankopen opnieuw afrekenen. Daar liet zij het natuurlijk niet bij zitten. Ze pakte haar zakmes en greep de bewaker bij zijn keel. Meteen viel hij op de grond en smekend om genade liet hij Gerrie doorgaan. Grapje, ze heeft gewoon haar Roemeense charmes in de strijd gegooid bij de bewaker en ze ging vrijuit. Gelukkig...

Jullie dachten dat de wegen in België slecht zijn. Nou, dan heb je zeker nog nooit van Constanta naar Corbu gereden. Turbulentie in het kwadraat. Maar desondanks kwamen we drie kwartier later veilig aan in het gezinsvervangend tehuis. Van een afstandje te herkennen aan haar mooie blauwe dak. Hier wonen zes kinderen van straatkinderen, variërend van 8 tot 19 jaar, met hun pleegouders. Een gelukkig gezin.

We werden direct warm ontvangen met babyhondjes en kittens van een maand oud. 'Aaaaaahhh super schattig', totdat we hoorden dat ze onder de vlooien zaten. De desinfecterende gel op onze paklijst kwam toch goed van pas.

De taken waren snel verdeeld en iedereen ging aan de slag. Er werd buiten gebarbecued, in de keuken werd limonade gemaakt en werden pannenkoeken gebakken en buiten werd met de kinderen gespeeld.

Daarna riepen we 'hai la masâ' en iedereen schoof aan. Op het menu stond mici en cârnati, twee Roemeense worsten die erg in de smaak vielen bij de Nederlanders, terwijl de cl?tite (pannenkoeken) erg goed bevielen bij de Roemenen.

Na het eten hebben we meerdere malen de cupsong geprobeerd uit te voeren maar het ritme zat er nog niet helemaal in.

Over het algemeen houden de meiden erg van klapspelletjes terwijl de jongens zich bezighouden met sporten, met name voetbal is erg populair. Dit keer speelden we met z'n allen een bijzondere vorm van volleybal. Ook wel overgooien genoemd.

We hebben van Ellen een rondleiding gekregen door het huis en de tuin. Het viel ons op dat de kinderen het erg goed hebben, zeker ten opzichte van de kinderen van wie we de huizen eerder bezocht hebben.

De kinderen hier zijn heel anders dan leeftijdsgenoten uit Nederland. Er is een groot verschil wat betreft waarderen. Erg opvallend is dat de kinderen, ondanks hun leefomgeving, ontzettend blij zijn. Ze zijn vooral erg trots op wat ze hebben en laten graag hun huis, hun speelgoed en foto's van voorgaande Roemeniëgroepen zien.

Het voelt voor ons af en toe alsof we alleen maar spelen met de kinderen en verder niet veel toevoegen aan hun geluk. De kinderen zijn namelijk te jong om te begrijpen wat wij financieel voor ze betekenen. Toch wordt keer op keer het tegendeel bewezen. Vanwege de acties die wij ondernemen leren de kinderen heel veel. Ze werken hard op school en nemen veel van ons over, omdat ze ons als voorbeeld zien. Er is een groot verschil tussen de jeugd en de ouderen in Roemenië. De jeugd geeft veel hoop voor de toekomst van Roemenië en daar proberen wij ons steentje aan bij te dragen.

- Daan & Nadine

Dag 5

Vandaag zijn we na ons gewoonlijk ontbijt van brood en water lopend naar het winkelcentrum gegaan. Hier gingen wij een cadeautje voor Stefan (van Casa Sami) kopen die net vader is geworden van een dochtertje. Daarna zijn we met de Maxitaxi naar Casa Sami gereden. Opmerkelijk was dat de noodhamers niet alleen vastgeschroefd waren, maar ook vastzaten met een tie-wrap. Toen we aankwamen bij Casa Sami stonden al een paar kinderen enthousiast op ons te wachten om samen met ons naar de pizzeria te gaan. Hand in hand liepen we naar het restaurant toe. Daar stond de rest op ons te wachten. Er waren wat nieuwe kinderen, maar vooral de twee blonde meisjes vielen ons op, aangezien de rest donkerbruin haar heeft. Deze keer waren er ook moeders bij en een oma. De kinderen waren heel erg blij om ons weer te zien, maar natuurlijk had iedereen ook veel zin in de pizza’s die we gingen eten. Er was een lange tafel voor ons gereserveerd waar wij met de kinderen aan zaten. De pizzastukken werden uitgedeeld, totdat iedereen vol zat. Ook kreeg iedereen een flesje frisdrank naar keuze. Als je ziet hoe blij de kinderen waren met één flesje frisdrank, besef je dat het voor ons de normaalste zaak is om een frisdrank uit de koelkast te halen…

Iedereen was ook heel behulpzaam bij het afruimen van de tafel. Nadat iedereen vol zat van de pizza’s kreeg iedereen ook nog een ijsje. Vervolgens was het alweer tijd voor de kinderen om te gaan, aangezien ze om 3 uur thuis moesten zijn.

‘s Avonds gingen we eten in Mamaia, samen met Dragos. Fleur had zalm besteld en wilde hier wat zout opdoen. Anton had Fleur gewaarschuwd dat de dop er los op zat en dat ze het vaatje goed moest vastpakken, maar Fleur was eigenwijs en dacht dat het niet nodig was. Daarmee ging ze de mist in. Heel de inhoud viel op haar zalm, waarna ze na haar eerste hap heel flauw(!) zei: “Het is wel zout, zeg’’. Op de terugweg naar huis namen we drie taxi’s. De Maxitaxi waar we normaal gesproken mee gaan, reden op dit tijdstip niet meer. Fleur, Ties en Thei hadden het wel getroffen met hun chauffeur. Die zei dat hij ooit in Nederland was geweest en gaf daarbij een anti-homo preek. 

Vanavond werden er geen spelletjes gespeeld na het avondeten. Iedereen was te moe. Maar helaas, de jongens konden niet in hun kamer. Toen Thei de deur open wilde maken trok hij heel het slot eruit (btw, dit zat al los), waardoor de deur niet meer openging. Met een haarspeld is het hem vervolgens gelukt ‘in te breken’ in hun eigen kamer. Thei, waar heb je dit geleerd??

DAG 6

Als ontbijt gingen we onze dagelijkse (pizza) broodjes halen. We liepen langs de markt. Ineens een verschrikte kreet van Nadine: er lag een dood poesje. Geen Roemeen in de buurt die ervan opkeek. Voor de verandering wilde Ruud iets nieuws uitproberen: geen vleesbroodje, maar een ‘lap’, zoals Fleur het noemde. Een of ander slap broodje met mozzarella en vlees.

’s Middags in Casa Sami was er een heerlijke ‘prut’ (alweer Fleur) voor ons bereid door Radu, de kok.  Daarna hebben we 30 seconds gespeeld tot de kinderen voor de poort stonden.

Toen alle kinderen er waren, zijn we naar de speeltuin vertrokken, behalve Thei en Ruud. Zij gingen eten en drinken kopen voor iedereen. Eenmaal bij de speeltuin gingen de jongens voetballen. Rica had een groot springtouw meegenomen en dat was al meteen een groot succes bij de meiden. Ook werd er meegezongen met zowel Nederlandse als Engelse liedjes. In de speeltuin speelden we een zelfverzonnen vorm van trefbal en op het voetbalveldje werd uiteraard gevoetbald. Het was een verwaarloosd speeltuintje; de verf van de speeltoestellen was afgebladderd, hout was verrot en er staken overal spijkers uit. Er stond een wit hokje, waar de bewaker iedereen in de gaten hield.

Op een gegeven moment kwam de bewaker uit zijn hokje. Waarschijnlijk ziet hij niet veel buitenlanders, aangezien hij met Rica, Fleur, Nadine en SuYan op de foto wilde. Toen er een aantal kinderen stond te volleyballen, kwam hij zelfs meedoen. Tussendoor konden we wat drinken en eten halen bij de begeleiders. Het was een hele leuke middag. We hebben elkaar beter leren kennen en hebben het erg naar onze zin gehad. Op de terugweg liepen we samen naar Casa Sami. Aangekomen bij Casa Sami vonden we het moeilijk om afscheid nemen van de kinderen. We bleven voor de poort spelen en praten en het afscheid kwam er niet van. Uiteindelijk, nadat iedereen was uitgeknuffeld, zeiden we ons laatste gedag en sloten we de deur. Na een potje Black Stories (dat opgelost werd door Dragos, terwijl we het in het Nederlands speelden) liepen we naar de straat die op de route van de Maxitaxi ligt. De Maxitaxi bracht ons naar Mamaia. We aten in een restaurant waar de banken schommelden. Tijdens het eten kwam Alina langs, terwijl ze bezig was met het verkopen van rozen. Toen we vroegen hoe het met haar ging antwoordde ze met: ‘’Bine’’ en een lach. Het is confronterend om kinderen (die vaak jonger zijn dan jijzelf) te zien die bezig zijn met het verkopen van rozen, terwijl jij lekker aan tafel zit te eten.

Na het eten, onderweg naar de MaxiTaxi, had Ties zin in een Slushpuppy. We liepen langs een kraampje waar een vrouw ons in het Nederlands met een Roemeens – Limburgs accent begroette. Wat bleek: ze woont al twintig jaar in Heerlen maar werkt in de zomer bij haar familiebedrijf in Roemenië. Nadat Ties zijn Slushpuppy had en we uitgepraat waren, vertrokken we richting het hotel.